DOORWERTH – DELFZIJL – COEVORDEN
Deze bijzondere dag was 26 juni 2024
De Ambulance Wens werd voor het voor het eerst genoemd enkele dagen voor die bijzondere dag.
Aanleiding was een telefoongesprekje met een vriend. Na dit gesprek zei Jelle: “Nu zal ik hem nooit meer zien”.
Hij was al aan het afscheid nemen: van zijn gezondheid, van zijn omgeving (hij was al zes weken bedlegerig) en van dit leven. Zo nu en dan hakte dat er even flink in zoals met deze vriend, die hij 80 jaar gekend had.
Na deze eerste keer, kwam de Ambulance Wens vaker te sprake.
Met hoop: is dat echt mogelijk?
Met twijfel: kan ik dat nog wel aan?
En als het kan, dan wil ik liever mijn zuster nog eens zien.
Toen werd besloten: we gaan ervoor!
Jelle zijn dochter belde met de Ambulance Wens en kreeg meteen antwoord: Overmorgen staan we om 10.00 uur bij jullie voor de deur.
De volgende dag werd het nog even spannend, want de lift in het gebouw was kapot.
Gelukkig werd die op tijd gemaakt.
Op 26 juni 2024 om 10.00 uur was de ambulance hier. De verpleegkundige, Tineke, en de chauffeur, Paul, stelden zich voor.
Daarna stelden zij ook beertje Mario voor en zij vertelden ons over het ontstaan van de Stichting Ambulance Wens.
Toen kon de brancard de draai naar de slaapkamer niet maken.
Met extra inspanning van allemaal en vooral van Jelle, werd hij op de brancard geholpen We kwamen met de lift beneden en daar wachtte de eerste verrassing: een hele rij buren die Jelle al een hele tijd niet gezien had, was daar om hem uit te zwaaien.
Onder het wegrijden bleef Jelle het maar herhalen, wat een lieve mensen, wat een lieve mensen.
Het duurde even voor hij over die ontroering heen was en zich kon gaan richten op de reis. Het was een heel eind naar Delfzijl, maar Jelle was heel comfortabel al lukte het niet om ook eens even te slapen.
Om 13.15 uur kwamen we aan bij het revalidatiecentrum en we zogen Jelle zijn zus en zwager met hun dochter al op ons wachten. Het was erg warm en we gingen gaine naar binnen. Daar troffen we ook Jelle zijn beide dochters, die graag bij deze bijzondere ontmoeting wilden zijn en op eigen gelegenheid naar Delfzijl gekomen waren.
De ruimte waar we konden zijn was erg leeg en zakelijk. Jelle zijn zus wist van een andere ruimte met een ronde tafel en daar zaten we veel gezelliger.
Na anderhalf uur kwam het onvermijdelijke afscheid.
Hoewel dit de reden was van deze dag, was het niet makkelijk. Maar wel vermengd met
dankbaarheid dat het mogelijk gemaakt was.
We hadden gevraagd of het mogelijk was om de terugweg door Coevorden te gaan om daar nog neven en nichten te ontmoeten. En dat kon We ontmoetten Marten en Itty met hun echtgenoten. Het was een blij en tegelijkertijd weemoedig weerzien na meer dan tweeënhalf jaar. Ook aan dit bezoek kwam een einde.
Toen terug naar Doorwerth. Moe, maar heel voldaan.
Dankbaar en blij dat we deze dag nog kon beleven.
Nog één afscheid na deze gedenkwaardige dag.
Afscheid van Tineke de verpleegkundige en van Paul de chauffeur. Dank voor jullie zorg. Het opletten of Jelle wel comfortabel was.
Dank voor het voorzichtige rijden, speciaal bij drempels.
Hartelijk dank!
Tineke Groenewoud.
