WESTERVOORT – ESJBERG
Met de Stichting Ambulance Wens naar Denemarken!
Wij, mijn man en ik + schoonfamilie waren bezig met een emigratieproject vanaf april 2024. We hadden onze zinnen gezet op een mooie boerderij in Denemarken.
Mijn ouders hebben dit proces helemaal mee gekregen en vonden het jammer maar toch ook super fijn voor ons dat we de sprong hebben gewaagd om te emigreren..
Helaas kwamen er aan alle mooie gedachtes die we hadden een andere wending. Na de zomer werd mijn moeder, Wilma, ziek en de levensverwachting ging terug van jaren naar maanden en later zelfs naar weken. Het werd des te belangrijker om nog leuke dingen met elkaar te doen. De tijd met elkaar door te brengen en samen een herinnering te maken.
Mijn moeder had eind oktober te horen gekregen dat zij uitgezaaide kanker had en ook nog een van een zeldzame vorm. In november kwam het bericht dat er ook in haar hoofd uitzaaiingen zaten. Ze had niet lang meer te leven…
Hier op volgend heb ik de keuze gemaakt om in Nederland te blijven voor mijn moeder haar laatste levensfase.
Toen duidelijk werd dat er niet veel tijd meer voor mijn moeder was, schakelde ik Stichting Ambulance Wens in. Dus stuurde ik een mail en legde de situatie uit. De moeilijke situatie waar we ons in bevonden.
Wij, maar ook mijn moeder zouden het zo mooi vinden als mijn moeder ons woonhuis, omgeving en de boerderij nog kan zien, aangezien wij net pas geëmigreerd zijn.
Wat zou zij graag zien waar ik terecht kom en daar een goed gevoel aan over houden. Voor mij geldt ook, dat wij het fijn vinden dat ze toch één keer bij ons is geweest. Het zou altijd een fijne gedachte blijven dat ze deze bijzondere reis heeft kunnen en mogen maken.
Met alle liefde gaven zij, van de Stichting Ambulance Wens, Wilma de kans om naar Denemarken te gaan, samen met mijn vader en mijn broer. We zouden daar het nieuwe thuis van mij en mijn man Gerard gaan bekijken en de boerderij zien met de koeien. Ze kon alles met eigen ogen gaan zien. Haar laatste wens zou in vervulling gaan…
Helaas konden wij ons huis nog niet intrekken, pas vanaf 15 december, waardoor kostbare tijd verloren ging voor mijn moeder om het allemaal nog te gaan zien. Ze ging met diverse dingen achteruit. We zaten daarom in een lastig pakket.
De Stichting Ambulance Wens kon snel schakelen, we hadden al begin december op pad gekund, maar toen hadden we nog geen sleutel. Die kregen we echt pas op 15 december.
Dinsdag 17 december
Met de hulp van Anita, de verpleegkundige, ging mijn moeder de ambulance in, uitgezwaaid door de buren. Ook zij gunden haar deze reis zo. Mijn vader mocht mee in de ambulance en de rit kon beginnen. Mijn broer en ik reden er achteraan. we wisselde van stuur gedurende de reis. Het was echt een comfortabele reis. Ze heeft er van genoten. Omringd door fijne aandacht en zorg van de ambulance chauffeur Rene en verpleegkundige Anita gingen we op weg naar Esbjerg.
De reis verliep voorspoedig, met af en toe een stop voor koffie. Ook het hotel in Varde is geregeld waar we allemaal sliepen. Ondanks dat het een enerverende dag was, had mijn moeder nog een beetje energie om samen een hapje te eten. We gingen naar een gezellig restaurant in Varde waar een fijne kerstsfeer hing.
Het ontbijt de volgende dag sloeg ze over, om fit genoeg te kunnen zijn om het huis en de boerderij te bezoeken.
Woensdag 18 december
Eerst gingen we naar ons woonhuis. In ons woonhuis kon ze helaas niet de trap op, dat was niet verantwoord vanwege haar zwakke gezondheid, dus maakte ik een filmpje, zodat mijn moeder toch een idee kreeg van de bovenverdieping. Ze vond het huis prachtig.
Helaas had mijn moeder te weinig energie om ook de boerderij te zien dus hebben we afgesproken dat Rene en Anita s’ middags ook even wat voor hun zelf konden doen. En soms moeten dingen gewoon zo zijn, want de chauffeur kon nu hij toch in Denemarken was even zijn dochter zien in Esbjerg en Anita de verpleegkundige, die roots had in Denemarken, kon op haar gemak boodschappen doen voor haar Deense moeder in Nederland.
In de middag heb ik mijn moeder toch nog een rondleiding gegeven op de boerderij in mijn auto, wat ze fantastisch vond om te zien.
In de avond zijn we met Rene, zijn dochter, Anita, mijn broer, mijn man en ik nogmaals naar hetzelfde restaurant gegaan als de vorige avond, deze beviel goed. We hebben de reis daar mooi afgesloten.
Mijn moeder was te moe om mee te gaan en mijn vader is toen bij haar gebleven.
Donderdag 19 december
De volgende dag gingen we weer terug, met in de ambulance broodjes van de bakker die heerlijk roken…
Het was een mooie bijzondere reis, we hebben met z’n alle een ervaring mee gemaakt die ons altijd bij zou blijven.
Ook de chauffeur Rene en de verpleegkundige Anita zullen we niet meer vergeten. Hun zorg naar ons allemaal was zeer fijn. Ze stonden ook voor ons klaar. We hebben ondanks de ziekte van mijn moeder ook kunnen lachen met elkaar.
Het is echt prachtig dat mijn moeder nu de plek heeft kunnen zien waar ik samen met Gerard, mijn zwager en schoonzus en hun kinderen onze toekomst vorm gaan geven. Andersom heeft het ons ook zo goed gedaan dat mijn moeder heeft kunnen zien, voelen en ruiken hoe het daar in Denemarken is.
Na de reis is ze hard achteruit gegaan en is ze op 10 januari overleden op 65 jarige leeftijd.
Wij hebben voor haar uitvaart een donatie bus geplaatst, zodat mensen geld kunnen doneren aan deze mooie Stichting, hierbij is er ruim €350,- euro opgehaald!
Bedankt allen die deze reis mogelijk hebben gemaakt.
Bianca Schut.
