DELFT – Vandaag was de dag waarop de wens van mijn vrouw werd vervuld…het is gegaan zoals hieronder beschreven.
Afgelopen maandagavond, 5 augustus om circa 22.00 uur was Carina (lid van het Specialistisch Team van Pieter van Foreest) bij mijn vrouw, Katerina, op bezoek. De leden van dit team komen standaard twee keer per dag en verder zo vaak als nodig bij hun cliënten langs.
U moet weten dat mijn vrouw in de laatste fase van haar ziekte is aangekomen. Zes jaar geleden werd eierstokkanker, fase 4 (uitgezaaid) bij haar geconstateerd. Statistisch gezien leeft 15% van de vrouwen na deze diagnose langer dan 4 jaar. Een operatie was nodig voorafgegaan en opgevolgd met een chemokuur. Daarna leefde Katerina vier mooie jaren zonder problemen van de ziekte. in november 2022 keerde de ziekte in alle hevigheid terug. De daarop volgende tweeënhalve jaren waren gevuld met opnieuw chemokuren, veel bezoeken aan het ziekenhuis, pijn, ziekenhuisopnames etc. In de afgelopen tien maanden werd het alleen maar erger totdat de chemokuren moesten worden gestaakt vanwege te veel zware bijwerkingen. Daarna is mijn lieve Katje in een palliatief traject terecht gekomen.
Mijn vrouw is van Tsjechische afkomst, twaalf jaar geleden is ze naar Nederland (Delft) verhuisd. In de drukke randstad waar echte rust en pure natuur moeilijk te vinden is, vond ze altijd rust aan zee. Ze is op een gegeven moment (circa tien jaar geleden) begonnen met iedere dag koud douchen en ook met zwemmen in zee, het hele jaar rond. Ook tijdens haar ziekte is ze steeds in zee blijven zwemmen. Afgelopen februari bijvoorbeeld, buitentemperatuur 5 graden C. Zeewater 7 graden C. kleedde ze zich uit, wandelde de zee in en zwom rustig een tijdje in zee. Vaak gingen wij ook samen naar het strand. Vorige week nog spraken we over de zee en hoe graag ze nog zou zwemmen. Omdat haar lichamelijke staat dit absoluut onmogelijk maakte konden we geen serieus plan maken om dit ook daadwerkelijk te doen. Ik heb nog gedacht om haar hier in Delft in de Schie te laten zwemmen maar ook dat was gewoon niet te doen.
Zoals hierboven gezegd, Carina was dus bij Katerina op bezoek en mijn vrouw uitte haar wens. Wat schetste mijn verbazing toen ik de volgende morgen, nog geen 12 uur na het uitspreken van de wens, een medewerker van Stichting Ambulance Wens mij opbelde met de volgende, voor ons diep ontroerende boodschap: ‘aanstaande donderdag om 10.30 stopt er een ambulance bij u voor de deur, deze zal Katerina, haar moeder en u naar ‘s-Gravenzande brengen alwaar de reddingsbrigade klaar zal staan om Katerina naar de zee te begeleiden.
Vandaag was de dag waarop de wens van mijn vrouw werd vervuld! Mijn vrouw was en is zo intens en diep gelukkig. Het was onwerkelijk om te ervaren, dat dit, wat wij eigenlijk als onmogelijk hadden bestempeld, toch mogelijk bleek. Dat wij samen in de golven van de zo door mijn vrouw geliefde zee stonden, geen woorden voor, Wij zijn zo intens dankbaar, een herinnering die bovenaan het lijstje van mooie herinneringen prijkt.
Er zijn veel foto’s en filmpjes, het bijgaande filmpje zegt eigenlijk alles…
Er zijn geen woorden die onze dank kunnen beschrijven,
Katerina, Ludmila (moeder) en Stef (echtgenoot)