Wat voor mijn 85-jarige moeder een onvergetelijke avond zou worden, begon zo’n 6 weken geleden.
Een formulier invullen.
En een telefoontje volgde al heel snel de volgende dag.
Wat een lieve mensen.
Wat een begrip.
Blanes was mogelijk, maar het werd helaas al snel duidelijk. Er werd geen fit-to-fly afgegeven.
Wat werd er meegedacht wat nog wél allemaal mogelijk was.
Men wilde heel graag nog iets voor haar betekenen.
En toen – alsof het zo had moeten zijn – bleek haar grootste idool nog eenmalig op te treden in het Nieuwe Luxor Theater.
Gilbert O’Sullivan – inmiddels 77 jaar – de man van ooit de korte broek, pet en één van zijn bekendste nummers “Claire” en “Nothing Rhymed” zou de volgende maand haar stad Rotterdam aandoen.
En toen op 16 augustus jl kwam het verlossende bericht. Het was “ze” gelukt om de wensaanvraag in te vullen!
Ik had het gevoel nog blijer te zijn dan m’n moeder.
Van al onze plannen wist ze nog niets, dus toen we het haar vertelde bleek ze ook totaal verrast en enorm blij.
Nu was het alleen nog een kwestie van hopen dat alles mentaal en fysiek goed met haar zou blijven gaan.
Op donderdag 19 september was het dan zover.
Oh, wat was mijn moeder zenuwachtig toen mijn broer en ik al vroeg in de middag haar kamer binnenliepen. Pas toen de twee vrijwilligers Aad en Lianne van de ambulance binnenstapten nam de nervositeit af. Zo rustig en lief als zij waren.
Op een goed matras en een bloemendekbedje werd ze samen met mascotte “Mario” geïnstalleerd om zo de ambulance ingereden te worden.
De reis verliep goed en bij het Luxor Theater werd ze bij de Artiesteningang als een “koningin” ontvangen door de dutymanager. Als eersten in de zaal, waar ze op podiumhoogte een superplaats kreeg en waar wij de rest van de avond bij elkaar zaten.
Een eigen gastvrouw voor de hele avond, overigens ook een vrijwilligster.
“Of wij iets wilden drinken?”
Het werd allemaal geregeld.
En toen ineens kwam hij daar toch aangelopen….
Gilbert O’Sullivan…..
Mijn moeder was even helemaal sprakeloos.
Hij sloeg een arm om haar heen. Nam alle tijd en toen kwam die ene kus….
Wat een lieve man.
Overbodig om te zeggen dat die wang niet meer gewassen wordt.
Zijn optreden en de de muziek was geweldig.
En o, wat heb ik haar zien genieten.
En o, wat heb ik haar vaak “Dit is de mooiste dag van mijn leven” horen zeggen.
En dan denk je “ik heb alles gehad”, tot het moment komt, dat hij één van zijn nummers inleid met de woorden, dat hij voor het begin van zijn show een grote fan heeft gesproken. Dat deze fan Riet van Ginhoven heet en een sterke vrouw is. En vervolgens wijst hij onze kant op, loopt onze richting op en begint te klappen.
Begint toch ook de hele zaal – 1200 man – te klappen…..
Tja, dat doet toch wel wat met je…..
Waarna hij weer terugloopt naar z’n keyboard en vervolgens het nummer “Where peaceful waters flow” aan mijn moeder opdraagt.
Na een toegift aan het einde van de avond met de overbekende nummers “Alone again naturally” en “Matrimony”, verlaten wij als laatsten de zaal.
En ook nu wordt mijn moeder weer als een “koningin” door de dutymanager begeleid, maar dit keer naar de artietsen UITGANG
Daar staat de ambulance weer op haar te wachten.
Om 23.45 uur is ze moe maar voldaan terug in verpleeghuis Neijenveld en nemen we dankbaar afscheid van de behulpzame en bekwame Aad en Lianne. Dankzij mensen zoals zij was dit anders nooit mogelijk geweest.
Wanneer ik mijn moeder help in haar nachthemd en op bed wil leggen, lig ze schuin in bed.
“Ma, je ligt dwars in bed,” zeg ik, terwijl ik aan haar benen trek. “Je ligt er dwars in, zo kan je niet blijven liggen.” Maar het is al te laat. Haar ogen zijn al dicht en ik hoor heel zachtjes een brommend geluid.
Ze is bekaf en slaapt al. Maar haar avond is geweldig geweest, net als haar Gilbert.
Alle medewerkers van de Stichting Ambulance Wens ontzettend bedankt!!!