Het is alweer even geleden maar voor ons voelt het nog als de dag van gisteren.
De dag dat mijn vader werd opgenomen, vrijdag rond 17 uur, na 4,5 SEH. Duidelijk werd wel dat hij niet voor maandag 10 juli j.l. naar huis zou gaan. De dag dat zijn kleinzoon, ging trouwen.
Zijn kleinzoon, door mijn ouders opgevoed, had zijn huwelijk vervroegd met zeker 1,5 jaar. Omdat zijn wens was dat mijn vader zijn getuige was…..en de wens van mijn vader was, naast het verlengen van zijn leven, bij het huwelijk van zijn kleinzoon te zijn.
Het zag er allemaal goed uit…. Tot die vrijdag.
Na mijn vader te hebben achtergelaten in het ziekenhuis, bekeek ik de flyer van de stichting Wens ambulance.
Niet geschoten is altijd mis, bedacht ik me, en stuurde laat op de avond een mail.
De volgende ochtend, om 8.30 werd ik gebeld. ” met de stichting ambulance wens”!
Ik had het nooit gedacht of verwacht. Ik kan niet precies beschrijven wat er door me heen ging. Wel dacht ik, zou het echt zo zijn, gaat wat mijn vader zo graag wil lukken???.
De man aan de telefoon heeft me zo duidelijk te woord gestaan. Ik had nog 3 keer teruggebeld en niets was teveel. Wat hij me kon garanderen was dat mijn vader in goede handen zou zijn.
En dat was ook zo. Eigenlijk vanaf het begin tot het eind was het perfect geregeld.
Ik ben jammer genoeg de namen vergeten van de dames. Wat ik me nog sterk voor de geest kan halen en wat me erg bij blijft is hun betrokkenheid, hun menselijkheid, hun warmte.
Mijn moeder, mijn vader en ik hadden een heel goed gevoel bij hun. Ze hebben echt een zorg weggenomen wat betreft mijn vader em ervoor gezorgd dat hij deze dag kon meemaken. Zijn handtekening kon zetten, aanwezig kon zijn, vooral in het stadhuis, zittend op een stoel, zijn benodigdheden uit het zicht. Met zijn waardigheid behouden, iets wat hij maar bleef herhalen, dat hij dat graag wilde.
Lieve dames, dit is ook echt gelukt, ik en mijn vader ook, ben jullie dankbaar tot uit het diepst van mijn hart.
Mijn vader en ik hebben het er meerdere keren over gehad, tijdens onze nachten samen, over de dag, 10 juli. We hadden het ook een paar keer over het moment dat hij terug moest, naar het ziekenhuis. Dat stukje was niet zo leuk….zacht uitgedrukt. Hij zei tegen me, maar het was goed, de beslissing die ze nam, ze zorgde goed voor me.
Mario, is niet meer van zijn zijde geweken. Tot 15 juli…..nu is Mario bij hun kleinzoon.
Dat is ook de reden dat het langer heeft geduurd dan ik van plan was met het schrijven van een verslag.
De week na 10 jul was als een hele slechte achtbaan. 15 juli is mijn vader, toch erg plotseling, overleden….er zat een stijgende lijn in. Wat er precies is misgegaan,weten we nog niet. Het gesprek met de arts is pas 28 augustus.
Ik wil jullie bedanken voor jullie goede zorgen en betrokkenheid. Op de avond van de bruiloft spraken veel genodigden erover dat jullie initiatief geweldig is.
De mogelijkheid tot donatie is aan hun meegegeven.