We gaan toch wel nog een keertje?!

Het is vrijdag 29 oktober, ik arriveer om half 11 bij mijn oma Ann in het hospice. Kort daarna komen de twee vrijwilligers Jaco en Inge van de wensambulance het hospice binnenrijden met een groot brancard wat meer weg heeft van een bed. Ann krijgt bij binnenkomst een beertje gekleed in een ambulance pakje. Ann is als een kind zo blij met het beertje en het beertje ligt de hele reis bij haar in bed. De wensabulance brengt ons naar de boulevard van Zandvoort waar we pal langs het strand rijden en Ann haar ogen uitkijkt. De vele herinneringen aan de zeeweg passeren de revue en het is bijzonder om daar te rijden met Ann en te bedenken dat zij daar ruim 80 jaar geleden samen met haar zus naar het strand liep als twee kleine kinderen. Ann ligt als een koningin in bed en laat zich overal naar toe rijden. We drinken een kopje thee aan het strand en Ann geniet van een chocolade ijsje. Er wordt uitgebreid gekletst en zo zitten we een tijd met de zon op ons gezicht aan het strand. Na het strand vertrekken wij nog voor een bezoekje aan haar oude huis in Amsterdam. Het is ontroerend om te bedenken dat Ann daar zo lang heeft gewoond en hoe ze daar nu in een groot bed voor de allerlaatste keer nog doorheen wordt gereden. Bij thuiskomst zegt Ann; we gaan toch wel nog een keertje he? Ze vond het een fantastische dag en heeft ontzettend genoten van dit ritje en vooral van alle mensen. Ann kon moelijk afscheid nemen van het leven maar is vier weken na dit ritje in rust en vrede overleden. Jaco en Inge; ontzettend bedankt voor deze prachtige ervaring en gezellige dag!