Vader die dochter haar eerste motorles nog meemaken mag.

Op 7 augustus 2021 heeft stichting ambulance wens ons geholpen om een memorable dag te kunnen beleven. Mijn vader heeft vroeger veel motor gereden, maar toen hij kinderen kreeg verwaterde het rijden waardoor hij te lang stil stond. Hierdoor heeft hij de oldtimer motor weggedaan met gemengde gevoelens. Toen ik hem zei dat ik eraan dacht om motor te gaan rijden werd hij er stiekem wel enthousiast van, al is motorrijden niet altijd even veilig en is het handiger om auto te rijden. Hij heeft mij dit ook gezegd maar vond het nog steeds harstikke leuk dat ik dezelfde hobby begon die hij ook ooit Is begonnen. Toen ik hem zei dat ik een proefles had aangevraagd zei hij mij dat hij graag mee wou dit vond ik prima . Echter ging hij een week voor de motorproefles erg slecht. Hij was door een infectie en het verzwakte immuunsysteem door de chemo, op de rand van leven en dood. Gelukkig herstelde hij maar hij kon niet meer lopen en zitten kon hij niet lang uithouden. Hij vroeg zich af of ik misschien naar hem kon rijden met de motor, maar omdat ik geen rijbewijs heb en geen Theorie heb behaald was dit niet mogelijk. Daarna wou hij graag mee rijden met de auto, maar ook dit vond ik met zijn uithoudingsvermogen en pijn dit niet verantwoord. Een week voor de desbetreffende dag stuurde hij mij een appje met de link naar stichting wensambulance. Ik was bang dat dit te kortdag was om het te kunnen regelen. Ik was blij verrast toen ik werd teruggebeld door de stichting dat het mogelijk was dat mijn vader de les kon bijwonen. De dag zelf waren we al vroeg op pad met de ambulance naar de rijschool. We waren erg vroeg terplaatse waardoor we nog wat gingen lunchen. En wat avond eten konden kopen voor mijn vader. We reden de het winkelcentrum in op een terras. Iedereen op het terras was verbaasd inclusief onszelf dat dit mogelijk was en dat het mocht! Na de lunch gingen we terug naar de parkeerplaats waar de les werd gegeven. De les was fantastisch, ik ga zeker leren om motor te rijden. Tijdens de les was mijn vader aan het glunderen. Hij was erg trots op hoe goed ik het al deed. Dit was ook op de filmpjes te horen aan het commentaar. Ik heb hem nog nooit zo trots gezien en dit blijft zeker een hele dierbare herinnering. Na de les zijn we nog naar mijn zus, haar vriend en het zoontje van haar vriend gegaan. Voor het zoontje is mijn vader een echte opa. Het zoontje kwam met vanalles aan om aan mijn vader te geven. Al vond hij het heel erg spannend dat er een ambulance was en een brancard naar binnen was gereden. Het was ongelofelijk waardevol dat mijn vader hem nog kon zien. Omdat ze dol op elkaar zijn. De mensen van deze stichting zijn erg hartelijk en vinden niets te veel om te doen. Alle lof voor de stichting ambulance wens!