In januari 2020 werd de wereld van mijn zus Joyce (50 jaar), mijn ouders en van mij op kop gezet door de melding dat mijn zus longkanker had. Joyce woonde ruim 15 jaar in Portugal. Daar begon ze bezorgd, maar met goede moed aan chemotherapie. Alsof dit nog niet erg genoeg was kregen wij op 20 april een vernietigend telefoontje dat Joyce was getroffen door een zwaar herseninfact. 50 uur heeft ze ziels alleen in haar huis gelegen na deze beroerte, voordat ze gevonden werd door vriendinnen, die al even niks meer van haar hadden gehoord. Het rechterdeel van Joyce’s lichaam is volledig verlamd en ze heeft geen verstaanbare spraak meer. Nu, 5 maanden later is daar geen verbetering in. Joyce heeft ca. 3 maanden in het ziekenhuis van Coimbra doorgebracht, waar vanwege de coronamaatregelen geen enkel bezoek mogelijk was. Met zeer beperkte informatie en communicatie en een enkel videofilmpje en chat-contact hebben wij deze periode moeten overleven. Na 3 maanden werd ze overgebracht naar een verpleeghuis, waar bezoek was toegestaan. We zijn direct met z’n drieën vertrokken. De eerste week mochten we haar dagelijks bezoeken, onbeperkt, maar na een week weer volgens de landelijke maatregelen: 1 maal per week een half uur. Ik ben naar Nederland teruggekeerd na die eerste week, mijn ouders van bijna 80, mijn helden, zijn nog 7 weken gebleven.
Via via werd ik gewezen op de dienstverlening van uw ambulance-service. In eerste instantie dachten we dat het binnen (of niet ver buiten) de landsgrenzen moest zijn om in aanmerking te komen. Na een eerste contact met u gaf u aan bereid te zijn om Joyce uit midden-Portugal naar ‘huis’ te vervoeren. Wat een onverwachte verrassing was dat zeg, vooral voor mijn ouders die compleet uit hun comfortzone in Portugal verbleven om 1 maal per week een half uur bij hun dochter te kunnen zijn. Het was alleen nog niet duidelijk wanneer precies, waarop u zei: laat maar weten als het zover is.
Op 1 september in de avond besloten mijn ouders en ik dat de situatie ondraaglijk was en dat ze zo snel mogelijk naar Nederland wilden, mét hun dochter. Daarop heb ik u op 2 september doorgegeven dat het ambulance-transport zo snel mogelijk mocht plaatsvinden. U heeft laten weten daar vrijwilligers voor te zoeken en 3 (!) uur later berichtte u mij dat het de volgende dag al zou gaan plaastvinden: Verpleegkundige Roelien en chauffeur Adam zouden op 3 september vertrekken, om Joyce op 6 september in Venray bij haar ouders thuis te brengen. 4 volle dagen rijden, 4500 kilometer. Wat een helden zijn jullie! Zo snel en zo toegewijd en gepassioneerd, dit gebaar is met geen woorden te beschrijven. Roelien en Adam hebben haar netjes afgeleverd en mijn ouders e.e.a. geleerd over verzorgende taken. Daarna hebben we nog even met z’n allen koffie gedronken met vlaai, bijgepraat over de lange trip en uitleg gekregen over de papieren en de medicijnen.
Mijn ouders zijn, naar omstandigheden, zielsgelukkig dat ze hun dochter voor de resterende tijd nu dichtbij zich mogen hebben.
Wij danken jullie ten zeerste voor jullie ultiem mooie service. Het ga jullie allemaal goed!
Vele groeten van Joyce, Joke, Wim en Olaf van den Boom