Nog een keer de zee zien
Ambulance Wens – 31-12-2019
Twee weken geleden zou hij nog zo de zee in zijn gelopen. Met kerst had hij nog aan tafel gezeten. En nu, een dag voor oudjaar, kon hij slechts naar buiten kijken vanaf zijn bed. Lopen ging niet meer, zitten ook niet. Zo snel was het gegaan. Van een sterke, sportieve, altijd actieve man was hij een schim van zichzelf geworden, alleen nog in staat om te liggen.
De zon scheen en hij zei: ‘ik wil naar buiten.’
Ambulance Wens regelde in een dag een auto met twee fantastische vrijwilligers. Ze tilden papa uit bed de brancard op, zuurstoffles in touw, voorzichtig het trapje voor het huis af en de stoep op. Zodra hij buiten lag en de zon op zijn gezicht voelde, lachte hij. Dat had hij al dagen niet gedaan.
Ze brachten hem op oudejaarsdag naar Bloemendaal aan zee, wij volgden in de auto. Spontaan kregen we een privéplek bij strandtent San Blas, verzorgd door de eigenaar en het personeel. De zee glinsterde, de zon werd oranje en papa ontspande. Hij ging heen en weer tussen lijden en genieten, maar hij was zichtbaar gelukkig om nog even buiten te zijn, op het strand, aan zee, in de zon en met ons om zich heen. Toen het kouder werd, mochten we naar binnen. Daar was een haardvuur en persoonlijke bediening. We praatten wat, en keken naar de zonsondergang. Het werd donker en de moeheid sloeg toe. Liefdevol reden Rienie en Hans papa weer naar buiten, de ambulance in, naar huis. Fluisterend zei papa, zijn stem is hij al dagen kwijt: ‘het was geweldig, dankjewel.’