“Zijn dat nou Rotterdammers?” vraag ik mijn moeder in de keuken, terwijl ik een bakkie pleur voor de heren zet. Dat zou zomaar kunnen en dat in zo beladen wedstrijd, zegt mijn moeder. Vanavond gaan ze juichen voor Cambuur beloofde ze, ook spelen we tegen die Feyenoorders. Ze kwamen binnen met hun mooie knuffel en kale koppies. En wat een avond schijnt dit te worden. Vanaf bed helemaal naar de wedstrijd gereden worden, een foto met alle spelers, een gesigneerd shirt en een sjaal van een onbekende supporter. Verbinding zegt mijn vader, het thema van zijn uitvaart die te vroeg gaat komen. Cambuur is meer dan alleen voetbal, dat bleek gisteravond wel weer.
Wat een mooi en dankbaar werk. Ik heb als student gedoneerd naar stichting ambulancewens, doen jullie met mij mee? Zodat we iedereen zo’n mooie laatste wens kunnen laten vervullen als mijn vader.
Bedankt stichting ambulancewens, alle vrijwilligers en donateurs. Zonder jullie was dit nooit mogelijk geweest.