Ambulancewens januari 2019
Ik neem naast Kees voor in de ambulance plaats, vandaag een rit van Hoevelaken naar Denemarken op naar Legoland.
Het is goed weer, vanwege de drukte op de weg vertrekken we met het gezin op tijd.
Kees en ik kletsen bij, we hebben elkaar al een tijd niet gesproken. Het voelt vertrouwd net als toen.
Ik kijk door het raampje de ambu in, ik slik…. het verschil…. nu geen wens voor een ander waar ik als verpleegkundige meerijd. Het gezin wat ik zie is mijn gezin. Dit is onze wens, mijn prachtige gezin, door de vreselijke ziekte is alles in ons gezin al 2 jaar onzeker.
Mijn mooie man (Jarno) daar op de brancard en ons alles op de stoelen naast hem.
Begin januari kreeg Jarno een flinke terugval en ik voelde dat als we dit nog wilden de reis niet uitgesteld kon worden.
Zo snel als het altijd wordt geregeld met de stichting had ik dezelfde dag al een datum en tijdstip van vertrek.
Wat hadden Jarno en ik samen al veel voorpret, hoe lastig was het om niks te zeggen tegen de kinderen. (stel je voor dat het toch niet door kon gaan)
Maar dat ging het wel! Ze vielen bijna uit hun bed toen ik in de ochtend vroeg of we in plaats van naar school niet lekker moesten gaan spijbelen…
En toen de ambulance de straat in reed, de ogen die straalden, goud!
De heenrit verliep voorspoedig, Jarno kon rusten en de kinderen wisselden om en om af om ook voorin te kunnen zitten.
Na een goede nachtrust in het hotel en gezamenlijk gegeten te hebben vertrokken we
de volgende ochtend naar Legoland.
Legoland doemde op, loketjes waren wel heel leeg, vreemd verder liep er ook niemand.
Marlous kom de ambu eens uit?……..Gesloten
Kees zou Kees niet zijn als het niet opgelost werd. Waar deuren letterlijk waren gesloten ging alles open. Alles werd die dag uit de kast getrokken in samenwerking met het fantastische team van het Legoland Hotel (wat een Hostmanship).
In de middag ging de deur van Legohouse zelfs open en werden we via de artiesteningang binnengehaald. De hele dag was een opeenstapeling van bijzondere momenten. Wat hebben we genoten met elkaar. Het had niet beter gekund.
De nacht doorgebracht in het legoland hotel.
Met armen vol lego en een hart vol mooie herinneringen vertrokken we weer naar Hoevelaken.
Onze nachtmerrie werd waarheid op 5 april, op die dag is Jarno overleden. Wij koesteren alle mooie herinneringen en zijn Kees van Stichting Ambulance wens voor altijd dankbaar.