Mijn moeder is al lange tijd ziek, uitgezaaide darmkanker in de longen. Al zes jaar weten we dat er geen hoop op genezing is en sinds anderhalf jaar zijn er ook geen mogelijkheden meer om tijd te winnen. Ondanks haar ziek zijn en steeds erger ziek worden ook, is mijn moeder blijven zorgen voor mijn dementerende vader. Vijf weken geleden werd mijn moeder zo ziek dat het zorgen voor mijn vader niet meer mogelijk was. Hij begreep niet meer wat er aan de hand was, werd heel onrustig en boos door alle onrust die er ontstond rond het ziekbed van mijn moeder. Hij wilde niet naar de dagbesteding, omdat hij voor mijn moeder wilde zorgen. Tegelijkertijd begreep hij niet hoe ziek ze was en hoe belastend zijn onrust voor haar was. Omdat het zo ernstig was dat het echt niet meer ging, is mijn vader met een spoedprocedure na 10 hele nare dagen opgenomen in een verpleeghuis met gesloten afdeling. Dat dat ging gebeuren had hij niet in de gaten en mijn moeder was te ziek om een echt afscheid aan te kunnen. De afgelopen weken is mijn moeder erg achteruit gegaan en bedlegerig geworden voor het grootste deel van de dag. Dat maakte het onmogelijk om ze nog een keer samen te brengen. Dankzij de ambulance wens is dat gelukt. Het was spannend, omdat we niet wisten hoe mijn vader zou reageren. Maar de verrassing en de blijdschap op zijn gezicht, toen hij ineens zag dat mijn moeder werd binnengereden, was zo prachtig om te zien. Anderhalf uur hebben ze elkaars handen niet losgelaten en bleef mijn vader mijn moeder kussen. Het afscheid was emotioneel, dus het was heerlijk dat de vrijwilligers de tijd namen om op verzoek van mijn moeder terug te rijden via de Zalkerdijk. Een dijk langs de IJssel waar ze altijd samen met mijn vader in goede tijden, toertochtjes maakte op de snorfiets. Dat bracht de rust terug en mijn moeder genoot van het uitzicht op de natuur.
Ze was heel erg moe na afloop, maar ook blij. Alle zorg en visite heeft de dagen ernaar het verhaal moeten horen en de beer die naast haar bed staat mogen bewonderen.
Namens mijn vader en vooral mijn moeder en mijzelf, heel erg hartelijk dank voor deze mogelijkheid en de goede zorg op deze dag van de vrijwilligers.
Met vriendelijke groet,
Hennie Kremer-Koopman