Zondagmiddag stipt om 15:00 uur rijdt de ambulance met Ad en Sandra de straat in. meteen kennis maken met dit prettige duo. Vanaf het eerste moment voel ik dat het goed zit, dit zijn fijne mensen en ik had gelijk. Na wat formaliteiten besproken te hebben over medicijnen, het overhandigen van Mario (die een ereplaats heeft gekregen in mijn slaapkamer) klauter ik het bed op, snoeren ze mij vast en gaan wij, Sandra, Ad, Marlies, Marco en ik op weg naar het Gelredome in Arnhem…Op weg naar Iron Maiden. Aangekomen is het eerst eten. Unaniem kiezen we voor de grote gele M en relaxen we tot 18:00 uur. Hup de ambulance weer in om een kleine kilometer later bij de juiste ingang aan te komen. Daar worden wij al opgewacht door de mensen van het Gelredome en maken we kennis met elkaar. Ze brengt ons naar onze plek en vertelt dat ze de beste plek voor ons hebben uitgezocht. Vriendelijkheid alom en ik ben dus ook de hoofd steward en overige mensen van het Gelredome erg dankbaar. Een klein half uurtje later klinken de klanken van de support act, Killswitch Engage. Hier heb ik al flink van genoten en het is een teken aan de wand…er staat ons iets geweldigs te wachten. Na hun show even snel naar buiten voor wat frisse lucht en onze oren iets rust te gunnen. Als we weer naar binnen gaan voel ik dat er iets in de lucht hangt, mensen worden wat ongeduldig (opeen goede manier). En dan hoor ik Docter docter van de band UFO, voor de fans die nog buitenstaan om zo snel mogelijk naar binnen te gaan want het is al sinds jaar en dag HET nummer dat Iron Maiden gebruikt als laatste nummer voordat hun show begint. Twee leden van de Killer Krew (de crew van de band) staan links en rechts van het podium als soldaat “op wacht” en na een minuut verwijderen zij de Nomex doeken van het podium en als dat gebeurt is worden we allemaal een les in geschiedenis gegeven :
“We shall go on to the end, we shall fight in France, we shall fight on the seas and oceans, we shall fight with growing confidence and growing strength in the air, we shall defend our Island, whatever the cost may be, we shall fight on the beaches, we shall fight on the landing grounds, we shall fight in the fields and in the streets, we shall fight in the hills; we shall never surrender en BOOM!
Met een enorme bak energie gaat het concert van Iron Maiden van start en ik voel tranen in mijn ogen prikken, maar ik dring ze terug. Geen tijd om nu emo te worden. het podium zier er werkelijk fantastisch uit, net een oorlogsgebied en de spitfire die boven het podium zijn werk doet maakt het helemaal af. Na Aces High, Where eagles dare en Two minutes to midnight worden we door zanger Bruce Dickinson van harte welkom geheten met o.a de woorden : The last time a spitfire flew over Arnhem was in 1944 en A gig to far (een woordspeling op A bridge to far). Twee uur lang knallen de mannen van Iron Maiden en geven ze alles wat ze hebben en ik geniet met elke noot die er gespeeld en gezongen word. Natuurlijk ontbreekt ook Eddie, de mascotte van de band niet. Lopend als soldaat van de 500 in z’n rode uniform, sabel getrokken en als mega hoofd achter op het podium en op de verschillende achtergronden die door de band gebruikt worden. Dan is het alweer tijd om terug naar de ambulance te gaan. halverwege duwt een van de mannen van de Killer Krew mij de setlist in mn handen en geeft mij een knipoog. Onderweg praat ik met Marco (m’n broer en Marlies z’n vriendin) na over het concert.Op een stil moment dringt het tot mij door dat dit het laatste concert is dat ik ooit ga zien en ben blij dat het mijn favoriete band was die die eer mocht vervullen. Thuis aangekomen eerst nog even een bak koffie voor Sandra en Ad, nog even napraten en dan nemen wij afscheid.Ik geef Ad een hand en Sandra een knuffel, wat hebben deze twee ontzettend goed voor ons en met name mij gezorgd. Ik ben ze dankbaar en ben van die twee gaan houden.
Ik wil iedereen van de stichting bedanken die dit voor mij mogelijk hebben gemaakt. Jullie gaan in de toekomst nog van mijn familie horen.
Met dankbaarheid,
Wilco Otten.b b b b b b b b b b b b b