Lieve mensen van de stichting ambulancewens.
Na vijf hele zware maanden werd mij verteld dat op zondag 17 juni 2018 een verassingsdag voor me was. Ik mocht niets vragen en moest gewoon afwachten. Nou het werd 17 juni en ik was best gespannen. Om 8.00 uur stond de thuiszorg op de stoep,wat voor mij een ongewoon tijdstip is maar ik dacht ik laat het maar gebeuren. Mijn vriendin was er ook al en ging ondertussen de hond uitlaten. Om 9.00 uur was ik gedoucht, aangekleed, tas ingepakt medicijnen klaargelegd. Ik was gespannen, zeker en kon ik alleen maar denken als ik het maar aankan, lichamelijk en geestelijk. Om half tien stopte voor mijn deur een ambulance ik dacht die komt gelukkig deze keer niet voor mij, maar hij kwam wel voor mij en toen Bianca en Hans binnenkwamen met Mario, een beer snapte ik het eerst nog niet maar toen ze zeiden dat het geen gewone ambulance was maar een wensambulance schoten de tranen in mijn ogen. Mijn lieve vriendin had het geregeld. Ik mocht niet weten waar we naar toe gingen en na een lekker kopje koffie gingen we op pad. Ik had geen idee want ik reed achteruit en kon geen borden lezen. Uiteindelijk kwamen we aan in scheveningen en wist ik dat mijn grootste wens uit zou komen. Al mijn zorgen, pijn weggooien in de zee. Wouw wat fantastisch. We stopten voor het Circustheater en ik dacht oh dat is maar een stukje lopen naar de zee. Ik ging naar de Lion King had niet kunnen denken dat ik die nog zou gaan zien. De ene verassing na de andere. Na de hartelijke ontvangst kreeg ik een prachtige plek in de zaal en genoot met volle teugen. Of het nog niet genoeg was werden we getrakteerd in de pauze op een heerlijk glaasje wijn en lekkere hapjes. Na het einde van de voorstelling ging ik weer in de ambulance en reden we naar de boulevard. Ik mocht naar zee. Heel respectvol hebben ze me op het strand gereden en me daar alleen gelaten met mijn gedachtes en me de kans gegeven om eindelijk al mijn zorgen weg te laten waaien. Mijn dag was compleet, maar voor hun nog niet. Ik mocht mee naar de pier, winkelen en heerlijk eten in het restaurant. Nadat dat was gebeurt vroegen ze mij wat zou je nog willen. Ik wist het even niet want het was al zo mooi allemaal. Toen realiseerde ik me ineens ik was in Scheveningen er was nieuwe haring. Ook dat werd mogenlijk. Lekker haring eten en nog steeds genieten van de zee, de wind en de vrijheid. Weer vroegen ze of ik het nog leuk vond een eindje over de boulevard, ja natuurlijk zei ik mag ik dan nog wat kaarten kopen. Ook dat mocht en ik heb op de terugweg een lieve boodschap op de kaarten geschreven voor Hans, Bianca en Betsie. Voor mezelf had ik er ook een gekocht als herinnering. Lieve mensen wat een dag en ik kon het volhouden. Was moe maar wat was ik dankbaar. IK was om 19.30 thuis . Sinds lange tijd had ik een hele dag kunnen genieten. Dank dank dank aan jullie stichting, aan Hans en Bianca en aan al die lieve mensen die donateur zijn of sponsor en dit mogelijk maken.
Met lieve dankbare groet,
Marjo Dekkers