Omdat ik het mocht meemaken

Drie jaar geleden kreeg ik de diagnose eierstokkanker niet te genezen, stadium 4 en na een zware operatie bleek gelukkig dat meeste van de tumors verwijderd konden worden en ook die van mijn lever. Ze zagen op de CT-scan dat ze IN de lever zaten, maar tijdens de operatie bleek toch dat ze OP de lever zaten en ik kreeg een jaar tijd erbij. Daarna volgde 1,5 jaar van hoop en wanhoop en hebben we op de goede dagen met elkaar en met de kinderen en kleinkinderen allemaal leuke dingen gedaan en mooie herinneringen gemaakt. Op 15 januari j.l. kreeg ik te horen dat ik uitbehandeld was en 2 dagen later ging ik naar Hospice Dignitas in Hoorn waar ik me meteen thuis voelde. Daar zag ik driemaal de Stichting Wens Ambulance komen voor de wens van andere gasten van de hospice. Prachtige verhalen hoorde ik en de verpleging vroeg aan mij of ik ook niet eens mee wilde met de ambulance. Maar ik kon niets verzinnen en we hadden alle leuke dingen voor die tijd al gedaan en ik dacht dat ik dat niet vol zou houden qua pijn en energie. Eigenlijk had ik niets meer te wensen vertelde ik ze. Totdat mijn dochter het had over het Dolfinarium en ik in gedachten de gezichtjes al zag van mijn 4 kleinkinderen die zaten te genieten van de zeedieren. Dus ik was helemaal om en wilde het proberen, mits ik wel terug kon wanneer het niet zou gaan. Gisteren was het zover, eergisteren enorme regen/natte sneeuw en gisteren droog, maar Siberisch koud. Een lang hemd, een t-shirt met lange mouwen, een sweatshirt en daarover een sweatvest trok ik aan. Een dikke gewatteerde joggingbroek en ik had zelfs mijn wollen pantoffels ingepakt, mochten mijn voeten zo koud worden om weer door te warmen. De emoties kwamen een half uurtje voordat de ambulance er was o.a. omdat ik het mocht meemaken, maar ook de spanning of ik het vol ging houden, of ik pijnvrij zou blijven. Met alles had ik rekening gehouden, extra morfinepilletjes mocht ik pijn krijgen. Tas met lekkers voor de kleinkinderen ging ook mee. Toen kwamen Hans en Plonie, de vrijwilligers van de Stichting, met de brancard de kamer binnen en ik zag tot mijn verbazing een heerlijk dik matras op dat brancard liggen. Van de vrijwilligers kreeg ik een knuffelbeer mascotte met hetzelfde ambulance tenue aan en laat die nou net zo heten als de vriend van mijn dochter, die net in de familie is. Dat is toch een goed teken nietwaar? Patrick (zoon) met zijn gezin en Marian (dochter) met haar vriend waren er ondertussen ook en we gingen met elkaar wat drinken in de huiskamer. Mijn dikke winterjas met hoge kraag ging aan, dikke brede sjaal om en ik werd lekker toegedekt door een dekbed en voor buiten was er nog een zeil dat de wind tegenhield. Dat was vandaag echt wel nodig, want het was windkracht 6/7 en echt ijskoud. Daar gingen we dan, ik werd de ambulance ingereden en Arie kwam gezellig aan het voeteneind naast mij zitten. De ambulance zag er prachtig uit van binnen, alleen Arie moest een beetje onderuit gezakt zitten om zijn hoofd niet te stoten. De ramen waren geblindeerd, maar wij konden wel mooi naar buiten kijken. Dat vergat ik soms als we bij een verkeerslicht stopte en ik naar de auto zwaaide die achter ons reed van de kinderen en ze niet reageerde haha. Bij het Dolfinarium kwamen we vlakbij de ingang te staan en de kinderen moesten vanwege allemaal veranderingen op de weg vanaf de parkeerplaats nog best een heel eind lopen. Twee auto’s waren achter ons aan gereden en mijn jongste dochter kwam apart, want haar man had nachtdienst gehad en zo top, hij ging evengoed mee en wilde het niet missen. Ze kwamen ongeveer allemaal tegelijk aan met ons. De deuren van de ambulance gingen open en Hans en Plonie van de ambulance zorgden ervoor dat ik helemaal goed ingepakt was, want het was echt koud! Nou waar ik me zorgen om maakte, een dunne brancard en de kou, was een volkomen onterechte zorg geweest. Ik lag als een prinses zo heerlijk op dat matras, zonder erwt haha en het reed voortreffelijk en ik had het absoluut niet koud, lekker behaaglijk zelfs! Eigenlijk had ik het met de rest te doen, want die oostenwind was echt guur en zag bij iedereen fel rode en koude wangen verschijnen. Ons eerste bezoekje was aan het restaurant en daar gingen we wat drinken. Daar kwam ik uit het brancard en ging even gezellig erbij zitten. Daarna allemaal een sanitaire stop uiteraard en met z’n allen naar de eerste show “Aqua Bella” met de dolfijnen. Ze hadden de eerste bankjes tot hun beschikking en voor hen lag ik op het brancard weer lekker warm ingepakt door de vrijwilligers. Tevens kregen we nog een dekzeil van de show over ons heen, we konden nog wel eens nat worden namelijk. Nou ik was benieuwd hoor! Een prachtige show zagen we en regelmatig keek ik achterom om die snoetjes van die kleintjes te zien, die helemaal in trance waren en dan smelt toch je hart als je dat ziet. Het volgende programma was de “Snor(rrr)show”, een voorstelling met walrussen. Daar had ik wel te doen met de vrijwilligers, Arie, de kinderen en kleinkinderen, want het was niet overdekt en er stond een beste en stevige wind. Maar een geweldige show en vooral het mannetje (tje kunnen we wel weglaten) trok de meeste aandacht, die was echt kolossaal!! Af en toe door de enorme wind waaide het zeil bij mijn schouders los, maar ze zagen alles Hans en Plonie en maakte het weer vast voor ik er erg in had. Wat een toppers en zelf zagen ze er ook best koud uit en dat hebben ze maar voor je over op hun vrije dag voor een wildvreemde, echt klasse en diep respect hoor!! Na die show was het tijd voor de lunch en we kwamen in een restaurant terecht waar de dolfijnen te zien waren als een soort aquarium. Maar daar raakte mijn zoon door een misverstand zijn oudste kwijt, terwijl zij tussendoor geglipt was mee de lift in met haar nichtje en gewoon bij ons zat. Niemand hoorde de telefoon van Patrick, totdat Marian (middelste) hem belde en hij weer opgelucht adem kon halen. We gingen naar het restaurant waar we eerst waren en ik stapte weer uit het brancard en we hadden heerlijk patat gegeten met een snack. Het begon wel donkerder te worden buiten en we spraken met elkaar af alleen nog naar het “Magische avontureneiland en het magische amulet” met de zeeleeuwen te gaan. Vooral omdat de man van Monique (de jongste) ook nog slapen moest vanwege nog een nachtdienst. Weer helemaal warm ingepakt in de brancard gingen we even nog een kwartiertje naar de speeltuin en die kleintjes voelde de kou niet leek wel. Daarna kwamen we bij de show aan en gelukkig was het overdekt. We hebben ons rotgelachen om die beesten en dat was een mooie afsluiter van deze zeer bijzondere dag. Terug richting uitgang vroeg Plonie of ik nog in de shop wilde kijken en natuurlijk wilde ik dat en hebben we samen leuke souvenirs voor de kleinkinderen uitgezocht. Bij de ambulance namen we afscheid van elkaar en kregen de kleintjes hun souvenir en gingen naar hun auto. Onderweg van het park af kwamen we ze nog tegen en ze hadden tegenwind en ik had echt met ze te doen, zo koud als het was. De terugreis ging voorspoedig wederom en de vrijwilligers hadden we al eerder uitgenodigd om met ons mee te eten in de hospice. Ze vertelden namelijk dat ze nog Zeeland in moesten voor Plonie en Hans moest daarna weer terug naar Rotterdam, dat kan niet met een lege maag vind ik. Dat was nog even gezellig en een kopje koffie toe en zij vertrokken richting huis/stichting. Ze vroegen me of ik een verslag wilde maken en uiteraard na wat de Stichting voor ons gedaan heeft is dat het minste wat we kunnen doen. Namens mijzelf, Arie, kinderen en de kleintjes wil ik jullie ontzettend bedanken voor het feit dat jullie zoiets voor ons gezin mogelijk hebben gemaakt en in onze situatie het zonnetje lieten schijnen, ondanks dat koude weer. We zullen het nooit meer vergeten en jullie hebben ons prachtige herinneringen gegeven en terwijl ik dit nu opschrijf rollen de tranen over mijn wangen, want het was echt een hele gelukkige dag geweest. Alle respect voor jullie organisatie!!!