Na een maandenlange strijd had “tante Syl” nog een wens. Dat was om nog 1 dag met en bij haar familie door te brengen. Gewoon een bakkie doen. Een hapje doen. Herinneringen ophalen. Een beetje lachen en een beetje huilen. Iets wat zo gemakkelijk als vanzelfsprekend wordt gezien, maar waarvan je de waarde pas inziet zodra je beseft dat dit de laatste keer zal zijn. Zoals vandaag was, zal morgen nooit meer zijn.
Wij, de familie, willen de stichting Ambulance Wens met al haar sponsoren en de vrijwilligers Ed (altijd welkom voor nog een worstenbroodje) en Desiree (stokbroodje geitenkaas mag natuurlijk ook) in het bijzonder bedanken dat zij deze gewone dag hebben omgetoverd tot een zorgeloze, onbetaalbare, maar vooral onvergetelijke herinnering. Wij hopen dat jullie nog heel lang van dit soort wensen in vervulling kunnen laten gaan. Dankjewel!!!