Na een jaar strijden tegen die verschrikkelijke ziekte, kregen we vanuit het ziekenhuis te horen dat onze vader niet meer beter zou worden. Dit nieuws sloeg in als een bom. Al snel besloten we met z’n allen om een korte vakantie te boeken. Wij wilde graag samen nog wat mooie herinneringen maken, genieten van elkaar, van het hele gezin; vooral nu het nog kon. We vonden een mooi vakantiepark in Noord Brabant waar ze speciale huisjes hebben voor mindervaliden. Deze vakantie gaf ons weer iets leuks om naar uit te kijken. Iedereen had er heel veel zin in; vooral papa. Bijna elke dag vroeg hij: “Hoeveel nachtjes nog?”
Vlak voor de vakantie ging het plotseling slechter met onze vader, waardoor hij niet meer uit zijn bed kon komen. PANIEK! Het was onmogelijk om hem in onze gewone auto naar het vakantiepark te vervoeren. Het leek erop alsof de vakantie niet meer door zou kunnen gaan. En hij keek er nog zo naar uit. Na veel ge-google kwamen we uit bij Stichting Ambulance Wens. Ik kreeg een hele lieve mevrouw aan de lijn die na ons verhaal gelijk vertelde dat wij ons nergens meer zorgen over hoefde te maken. Zij zou ervoor zorgen dat onze vakantie door zou kunnen gaan. Onze vakantie was gered.
Een paar dagen later was het zo ver, onze koffers waren gepakt en de Wens Ambulance reedt de straat in. Twee uiterst vriendelijke mensen en één hele lieve beer kwamen de auto uit. De knuffelbeer was een cadeautje voor onze vader, die hem helemaal geweldig vond. Na een leuk gesprek met de ambulance vrijwilligers, was het tijd om op pad te gaan. Papa wilde op de heen reis nog één keer graag naar zijn favoriete koffieplek “De Lucht”, waar hij vroeger tijdens zijn werk ook altijd langs kwam. Dit lag echter wel een half uur buiten de route. Voor de twee vrijwilligers van de Wens Ambulance was dit absoluut geen enkel probleem, en pasten vrolijk de route aan.
Mama reedt met de ambulance mee en onze broer en zijn vriend reden achter hen aan. Onze zus met haar man en kinderen zouden op hen wachten bij het koffiehuis, zodat ze achter elkaar aan naar het vakantiehuisje konden rijden. Ikzelf was samen met mijn vriend alvast op het park om de sleutels op te halen en te kijken of het aangepaste bed alvast klaar stond. Gelukkig was alles netjes op tijd klaar toen iedereen aankwam. De lieve mensen die in de ambulance reden waren heel relaxed, en hebben nog lekker na staan kletsen met iedereen. Wat een leuke mensen die gewoon de tijd namen voor iedereen. TOPPERS! Na een glaasje fris gingen ze er weer vandoor.
Heel het weekend is het prachtig weer geweest en iedereen heeft genoten. We hebben samen gekookt, gegeten, gedronken, hints gespeeld, wandelingen gemaakt en heerlijk van de sauna genoten. Af en toe vloeide er een traan, en vingen wij elkaar op. Het was ook goed te merken dat papa het ook erg naar zijn zin had. Hij genoot van het samen zijn en van de vogeltjes in de tuin.
Het weekend was helaas snel weer afgelopen, en papa en mama werden weer opgehaald door twee andere hele lieve vrijwilligers van de Stichting Ambulance Wens. Na een gezellig gesprekje namen ze afscheid van iedereen en brachten ze op hun gemakje onze ouders weer terug naar Amsterdam. Eerst voor de laatste keer nog een rondje om het huis, en toen waren onze ouders weer thuis.
De beer die onze vader gekregen heeft is tot het laatste moment bij hem gebleven, als een mooie herinnering die dankzij Stichting Ambulance Wens nog mogelijk gemaakt kon worden. Mede dankzij hen hebben wij nog één keer als een compleet gezin mogen genieten van een onvergetelijke vakantie. Wij zijn jullie daarvoor heel erg dankbaar! Eén van de laatste wensen van onze vader was dan ook om tijdens de uitvaart een collectebus neer te zetten. Mensen konden dan in plaats van bloemen, een kleine donatie meebrengen. Tijdens de open dag bij Stichting Wens ambulance hebben onze moeder en oudste zus het volledige bedrag gedoneerd aan de stichting.
Rust zacht lieve echtgenoot,(schoon)vader,opa…