Dagje Heerlen

Net voor 2016 heb ik voor dhr. Bouma een wens ingestuurd bij stichting ambulance wens. Ik ben 1 van de medewerksters van de thuiszorg Aalsmeer en ik kom regelmatig bij dhr. thuis om hem te ondersteunen in de zorg die hij nodig heeft. Ik ken dhr. ondertussen alweer bijna 4 jaar en samen hebben we al heel wat meegemaakt. Leuke dingen, verdrietige dingen en ook moeilijke dingen. Dhr. heeft pas te horen gekregen dat hij ongeneselijk ziek is en dat ze hem niet meer beter kunnen maken. Nou is dhr. niet meer de jongste (hij is van 1923), maar opgeven doet hij niet zomaar. Het is een echt vechtersbaasje! Hij is volgens eigen zeggen zo oud geworden door veel bloedworst te eten en liters geitenmelk drinken. Ik had dhr. al een paar keer horen zeggen dat hij graag nog een keer naar Heerlen zou gaan, waar hij is opgegroeid. Dit bleef maar in mijn hoofd rondspoken. Nu had al een eens eerder gehoord van stichting ambulance wens, want een collega heeft hier ook gebruik van gemaakt om haar laatste wens uit te laten komen. Ik heb de stichting opgezocht op internet, het intakeformulier zo nauwkeurig mogelijk ingevuld en ja hoor, een paar dagen later werd ik al gebeld. Er viel eigenlijk niet veel te bespreken. Alleen hoe laat we wilden gaan. Ik was ontzettend blij dat het allemaal al zo snel realiseerbaar was. Ik heb dhr. de volgende dag meteen verrast met het nieuws en ook hij was erg blij en bleef er maar over praten. 2 januari was de dag dat we samen op stap gingen. Dhr. zijn dochter was niet in de gelegenheid om mee te gaan, dus ben ik gezellig meegegaan. Om half 11 kwam de ambulance aanrijden. Die konden we vanuit het raam mooi zien. Remco en Anita (ik hoop dat ik de namen goed onthouden heb) gingen samen met ons op pad. Dhr. werd lekker ingepakt op de brancard en kreeg nog een mooi knuffelbeertje van de stichting. Hij werd hier een beetje emotioneel van. Het was toch wel dik 2 uur rijden naar Heerlen, maar er viel genoeg te bespreken. Dhr. vertelde over zijn jeugd in Heerlen, over zijn ouders en over de tijd dat hij in Duitsland heeft moeten werken. Allemaal erg bijzondere en soms ook bizarre verhalen. Na 2 uur gingen we eerst naar de straat waar dhr. vroeger heeft gewoond; Koningsstraat 31 in Heerlen. Eenmaal daar aangekomen was er niet veel herkenning. Het huis was anders, de buurt was helemaal volgebouwd en hij miste het voetbalveldje. Toch zijn we uit de auto gegaan om een stukje rond te lopen met de brancard. Een eindje verderop herkende dhr. wel “de mijnen” daar stond nu een heel groot gebouw/een fabriek. 2 jongens van een jaar of 11/12 kwamen langs fietsen en vroegen of ze ons konden helpen. Zij hebben ons keurig uitgelegd waar het Aambos was en Kasteel Terworm, dit wist dhr. ook nog van vroeger. In de auto besloot dhr. dat we eerst maar een hapje moesten gaan eten, want hij kreeg toch wel erg veel trek. Vis moest hij hebben, want dat vindt hij heerlijk. Geen frikadel, want die had hij gisteren al gehad en dat is ordinair! 😉 We zijn naar van der Valk gereden om wat te eten. Eenmaal binnen bleken we niet in de gewone lift te passen met de brancard. Er werd een medewerkster bij geroepen en die heeft ons geweldig geholpen. We gingen met brancard en al door de keuken om vervolgens bij een lift te komen waar we wel in zouden passen. Dhr. vond het geweldig, hij was nog nooit in de keuken geweest bij van der Valk, terwijl hij er vaak komt. Dhr. was even van de brancard af en heeft aan de tafel gezellig met ons gegeten. Dhr. heeft ons getrakteerd op een lekkere lunch, we mochten nemen wat we wilden. Dhr. is altijd erg vrijgevig en wil niet dat er iemand te kort komt. Voor dhr. werd er een heerlijke zeetong besteld, gefileerd en wel. En wat heeft hij er van genoten!! Bijna geen tanden meer om goed te kunnen eten, maar het visje is in zijn geheel opgegeten met veel smaak. Ook moest en natuurlijk een vaasje besteld worden, hier heeft dhr. ook erg van genoten. Vroeger in Duitsland dronk hij wel liters bier met zijn maten en hij hoefde nooit naar de wc tot iedereen zijn verbazing. Na het eten dan toch even naar het toilet geweest voordat we weer verder gingen met de ambulance. Tijdens onze avontuurlijke route naar buiten kwamen we de baas van het hotel tegen en dat was de zoon van Arie van der Valk. Dit was wel zo geweldig dat hij na al die jaren nog eens een echte van der Valk sprak. Hij vond het toch wel jammer dat we al hadden gegeten, anders had hij er nog even een slaatje uit kunnen slaan zei dhr. later in de auto. We zijn na de lunch naar Kasteel Terworm gereden, dit bleek ook eigendom te zijn van de eigenaar van de van der Valk in Heerlen. Vanuit de mooie grote ramen uit de ambulance konden we het kasteel nog even goed bekijken. Dhr. zag het niet meer zitten om nog uit de ambulance te gaan en het werd ook al donker. Nou konden we natuurlijk niet thuis komen zonder vlaaien, dus die ging ik met Anita nog zoeken in het centrum. Na 3 bakkers af te zijn gelopen, lagen er bij de laatste bakker waar we kwamen gelukkig nog 3 vlaaien. We hebben moeten rennen, want de bakkerij ging bijna sluiten. 1 voor de thuiszorg, 1 voor de visite en 1 voor de stichting. Moe maar voldaan zaten we in de auto terug naar Aalsmeer. We hebben een fantastische dag gehad. De taart hebben Remco en Anita afgeslagen, want ze hadden gezonde voornemens voor het nieuwe jaar! 😉 Stichting ambulance wens (en in het bijzonder Remco en Anita) ontzettend bedankt voor deze geweldige dag!