En dan zegt de specialist: ‘Helaas mevrouw, we kunnen niets meer voor u doen’. Op dat moment krijg je de bevestiging van iets wat je zelf al een tijdje dacht. Dan wordt het stil in je hoofd en zie je vanaf dat moment de mensen om je heen alleen nog maar praten. Horen doe je ze even niet meer. Je wereld is opeens heel klein geworden. Je wilt en je mag naar huis om daar te sterven.
Met de reguliere ambulance wordt je dan naar huis gebracht en op weg daar naar toe passeer je McDonalds en je krijgt opeens zin een ijsje. Je maakt dit kenbaar aan het ambulancepersoneel. Voor je het weet zit je te smullen van je ijsje na weken van diëten in het ziekenhuis. Dan vraagt opeens één ambulancemedewerker of je weleens van de Wensambulance hebt gehoord. Je antwoordt ontkennend en hij legt je uit wat voor goed werk deze stichting en haar medewerkers doen. ‘Maar dan straks bij thuiskomst wel onmiddellijk bellen’ voegt hij eraan toe.
Je hebt al lang de wens om nog eens één keer de zee te zien en een visje te eten op de boulevard van Scheveningen. Gezien je fysieke toestand had je eigenlijk deze wens al lang opgegeven. Je kleindochter belt en ja……het is mogelijk en wel aanstaande zondag!
En hier begint het verhaal van de Stichting Ambulance Wens. Die zondag om half elf precies komen Mariëtte en Ad met de wensambulance voorgereden. Deze uiterst vriendelijk en vooral deskundige medewerkers weten je vanuit je bed in een rolstoel te krijgen en vervolgens op de brancard. En dan begint de reis naar Scheveningen. Onderweg krijg je opeens zin in koffie. Voor Ad en Mariëlle geen probleem. Binnen de kortste keren zit je met je gevolg bij Burger King aan een kroketje en een kop koffie. Daarna volgt het tweede deel van het traject met als eindpunt Scheveningen. Zou het niet mooi zijn wanneer je met de wensambulance over de voetgangerszone naar het Kurhaus kon rijden? Stapvoets, zodat je goed de zee kunt zien? Van heel dichtbij? Geen probleem. Ad en Mariëlle regelen dit even snel met de bewaking waarna je volop kunt genieten van de wind en de branding. De ambulance wordt geparkeerd naast een strandtentje recht tegenover het Kurhaus met uitzicht op de pier. Lekker uit de wind zodat je op de brancard naar buiten kunt en de zeelucht met je aangetaste longen toch nog kunt ruiken. Het eerste deel van je wens is hiermee in vervulling gegaan. De zee zien en ruiken. Maar nu nog dat visje. Ad weet een viskraam waar ze de beste vis van Scheveningen verkopen en met de brancard voorop beweegt zich de hele groep richting deze kraam. Lekker paling, lang niet meer gegeten. Te duur vond je. Je bent dan ook verbaasd wanneer de uitbaatster je vertelt dat je paling van het huis is. Gewoon gratis dus. Oh ja….even later komt ze je (alweer gratis) een pak paling brengen voor thuis. Echt, deze mensen bestaan nog.
Op de weg terug zou je nog wel graag ergens met de groep willen eten. Geen probleem. Ad draait het parkeerterrein van Van der Valk in Leusden op en overlegt even snel met de dienstdoende chef en binnen no time sta je met je brancard binnen bij VdV en is er een lange tafel in gereedheid gebracht waarna gegeten kan worden.
Om half negen staat de ambulance weer bij je voor de deur. Ad en Mariëlle brengen dan een dodelijk vermoeide, maar uiterst dankbare patiënt naar bed. En wij, familie, nemen afscheid van een fantastische Stichting met prachtige en zeer deskundige medewerkers. Nog hoor ik Ad zeggen: ‘Wij hebben alleen maar een begintijd. Geen eindtijd. We zien wel hoe laat het wordt. Hoofdzaak is dat u vandaag geniet. Daar gaat het ons om!’ Ze hadden het niet beter kunnen doen. Chapeau!!