Te midden van een zooitje met kracht.
Geachte donateur, lezer, geïnteresseerde.Hieronder een verslag van een gebeurtenis die u mogelijk maakte, of misschien voor anderen in de toekomst mogelijk gaat maken.
Ik ben wars van “op de knieën liggen van dankbaarheid”, maar als ik mijn werk goed doe, en u ziet de bijbehorende foto’s, moet daar voor zichzelf spreken. Ook ons “onderwerp “ is zelf niet van de sentimentele uitgebreide dankbetuigingen. Maar toch… Harrie Overdijk, is tot voor een half jaar een krachtige robuuste eigenwijze aimabele doorzetter (die doorzetter bleef hij tot en met gisteren 12 december). Hij heeft jaren in de ICT gewerkt. Dat doorzetten komt hem goed van pas. Of zou je moeten zeggen, dat doorzetten is er meer en meer in gaan zitten. Soms vergroeien je karakter, je eigenschappen en je omstandigheden. Harrie heeft bij erfelijkheid ‘een paar kleine mankementjes’ meegekregen die te boek staan als het syndroom van Usher. Resultaat: vanaf geboorte slecht horend en steeds minder goed gaan zien. Je kunt dan geraniums gaan kweken als je met pensioen gaat. Maar volgens mij houdt hij niet van planten, wel van mensen en met en voor die mensen vechten. Vechten voor een goede kwaliteit van leven, een toegankelijke samenleving en betaalbare voorzieningen voor mensen die leven met doof-blindheid in alle stadia. En zo komt hij in ons leven. Ondermeer als bestuurslid van de patiëntengroep DoofBlinden, onderdeel van de Oogvereniging, zeg maar de vakbond voor blinden en slechtzienden. En zo krijgen we met hem te maken als redacteur van ons blad Raakvlak, als kennisbank van ICT-oplossingen die voor ons bestuur nuttig zijn. En soms als lastig geweten want: “Nou Charlotte, volgens mij hebben we twee jaar geleden een tegengesteld besluit genomen, ik zal eens kijken of ik dat nu zo kan vinden… ja zie je wel…!” Of we werken samen bij ons blad. Hij als eindredacteur. Hij mailt om half twee ’s nachts, want creatieve geesten lijken vooral in de nacht te werken: “Theo, je hebt je redactioneel nog niet ingeleverd, wanneer komt het? Deadline is gisteren, groet Harrie.“ Tja robuust hèh…Geeft niks hoor, daar kijken we wel doorheen. Maar dan in juni het bericht: Naar het ziekenhuis voor een maagperforatie. Daar valt de wereld niet van om, wel van het bericht: longkanker. En na een aantal behandelingen en onderzoeken: niets meer aan te doen. Vrijwilligersdag 12 december 2015 Eens per jaar vieren wij de inzet van al onze vrijwilligers. Zowel doofblinden als mensen zonder beperking die ons terzijde staan, maar dat doet op deze dag niet ter zake. Iedereen weet: Harrie, oh bittere droefenis, die zal er niet meer bij zijn. Het is snel gegaan. Even voor uw beeldvorming: Stelt u zich een zaal voor met 35 mensen. Dat zijn als eerste doofblinden, maar ook begeleiders voor sommigen en diverse tolken. Zowel tolken die in gebaren tolken als mensen die gesproken tekst in typen zodat mensen die dat nog kunnen zien kunnen meelezen. Oh ja en dan zijn er nog die geleidehonden die overal gaan liggen… Het loopt vandaag allemaal gezellig door elkaar. Maar zeker voor de bestuursleden is er die schaduw want, er ontbreekt iemand… Voorzitster Charlotte weet het, maar ze weet niet of het allemaal nog voor elkaar komt dus zwijgt ze er over. Als ze net haar jaarrede wil beginnen is er plots onrust, rumoer. Uw blinde correspondent weet ook even niet zo goed wat er gaande is maar Charlotte en tolken geven verklaring en een ooggetuigenverslag. “De ambulance van Doe een Wens is er.” Ik had aan veel soorten van verrassingen gedacht maar hieraan zeker niet. Harrie wordt binnen gereden en in positie gezet. Dat komt tamelijk kritisch want hij moet alles, voor zover mogelijk, goed kunnen zien en zeker de tekst van de beamer kunnen lezen. Ook ik moet hem even begroeten. Erheen, want zwaaien heeft voor ons beiden weinig zin, bemoedigend glimlachen op afstand ook niet. En dus struikel ik ongeveer over dat logge bed en zeg quasi boos: “Zo.. wat kom jij hier doen?” En hij met een veel betekenend lachje: “Ik? Ik kom de boel nog effe opstoken.” Dit voelt als twee strijdmakkers die op deze manier afscheid nemen. En ik, heb ineens last van een opkomende ‘oogontsteking’. En dat wrijven helpt niet. En dan, Begint het meest onwerkelijke intieme samenzijn wat we als groep hebben gehad. Met onze voorzitster die vertelt wat er het afgelopen jaar is gebeurd, en dan… het moeilijkste van alles, de woorden voor Harrie die dit voor de laatste keer mee maakt. Maar ook, wij met hem! Ze vertelt langzaam, wel overwogen. Langzaam ook zodat de tolken kunnen mee schrijven en mee gebaren. “Harrie, ik vind het geweldig dat je hier bent. Ik sta hier vol emoties maar dat geeft niet. Maar ik ga toch mijn verhaal verder doen over wat we allemaal gedaan hebben het afgelopen jaar.” Ik ben er voor deze keer maar naast gaan staan en doe net of ik de emotie in de stem van onze voorzitster niet hoor. Maar ram haar bemoedigend -te hard- op haar rug als dat nodig blijkt. En Harrie, die leest mee en zegt dan plotseling: “Uh zeg, die afkorting die je daarop schrijft van die organisatie is geen o-p s-k-i, maar o-p- s-c-i, de C van Cornelis. Uh… ja, zo klopt het…” Ohhoo kan die man dan noooit eens ophouden ‘slik-grinnikk’ ik als ik denk aan zijn redactiewerk. En dan is er ook vrolijkheid want ons blad Raakvlak bestaat een jaar en daar moet op geproost worden. Wij verzekeren hem dat hij het blad goed achterlaat en hij zegt met een lachje: “Ja want telkens als ik denk, dat zouden ze toch beter zo of zo kunnen doen, dan doen jullie dat precies zoals ik in gedachte heb.” En dan is het proosten op de toekomst. Onze toekomst van het blad, van de mensen, van de organisatie, op alles wat er nog moet gebeuren. Ook ik klink met Harrie, op de toekomst! En hij: “Het is zoals het is, ik weet waar ik straks naartoe ga…” En dan is er dat fotomoment, de aanwezige redactie om het bed. Mensen, zo verschillend in hun Zijn en in hun beperkingen maar wel in eenheid geschaard om deze eigenzinnige doordouwer die: “De zooi nog één keer komt opstoken.” En dan is er bijna dat onvermijdelijke afscheid. Voorzitster Charlotte zegt: “Op de tafel staan lichtjes, ik hoop dat die je op je verdere pad een beetje zullen verlichten, Harrie. We houden van je.” En Harrie krachtig, als was er helemaal niks met hem aan de hand: “Nou ik houd ook heel erg van jullie allemaal!” Dan stellen wij ons op in de gang. De tolken, begeleiders en wij, mensen met doofblindheid. Maar op dit moment is er geen scheidslijn als Harrie langs rijdt. Een tolk naast me huilt, ik troost en ik strijd niet eens meer tegen die vermaledijde oogontsteking… Dan is hij buiten, de deuren schuiven dicht, de diesel start en weg is Harrie. Menige familie zou dit minder intiem, minder samen hebben beleefd dacht ik toen ik terug liep naar binnen. En ook; onbetaalbaar dit staaltje van kracht van Harrie, van dit gekke zooitje ongeregeld waar hij nog één keer deel van uitmaakte.
Nog één keer te midden van dit rare zooitje, met kracht. Waarmee dit verslag een eerbetoon is aan Harrie, en zijn familie die dit geregeld heeft, aan jullie, de vrijwilligers die dit mogelijk maakten en de donateurs…
Theo Hendrikse Grave Namens.. zichzelf en een klein beetje namens de pgDB