Op 11 oktober 2015 zijn wij naar het Nationaal Militair Museum geweest op de voormalige vliegbasis Soesterberg. Dit was één van de laatste wensen van mijn opa na bijna 40 jaar trouwe dienst. De rit nam ruim vijf kwartier in beslag, maar was liggend op de brancard prima te doen (aldus mijn opa). Sterker nog, we hadden hem allemaal aangeraden om die rit te gebruiken voor het pakken van wat rust (lees slapen). Echter vond meneer het véél interessanter om flink naar buiten te kijken en geregeld de medepassagiers te vertellen waar in het land we ons bevonden. Onderweg was oma van mening dat er te veel aandacht naar opa uit ging en besloot zich te verslikken in een krentenbol, die mijn moeder keurig in zakjes had verpakt zodat we niet zouden verhongeren. En ach, waarom ook niet, we bevinden ons toch in een ambulance. Afijn, na een korte stop op de vluchtstrook konden we onze weg vervolgen richting museum.
Daar aangekomen werd er meteen goed ontvangen door twee medewerkers van het museum. De ambulance mocht wel voor de deur stoppen zodat we via de goedereningang konden om daar de lift te pakken. Daarvoor moest hij wel langs een slagboom om een klein stukje rond te rijden. Dat “kleine stukje” bleek een ereronde over de vliegbasis, maar was toch echt de kortste weg. De twee medewerkers van het museum waren uiterst vriendelijk en hebben mijn opa eerst flink uitgehoord. Toen zij eenmaal wisten waarom hij naar het museum wilde en wat hij in dienst had gedaan hebben ze daar de rondleiding op bepaald. Zeer attent, want het museum wist van te voren niet dat we kwamen. Rondleidingen moet je officieel reserveren, maar dat was in dit geval niet nodig. We vroegen het niet eens, we kregen het gewoon! Super mooi en we hebben het ontzettend gewaardeerd!
De rondleiding was, zoals gezegd, geweldig. Er werd uitgebreid de tijd genomen om verhalen te vertellen en er werd ook constant gecontroleerd of opa het nog vol kon houden of het überhaupt wel kon zien. Wat betreft zijn zicht; hij heeft al jaren een ziekte in zijn ogen. Vanwege het feit dat zijn lichaam de gele vlek langzaam afbreekt wordt het gezichtsvermogen steeds minder. Dat betekend dat je constant je ogen moet bewegen, omdat je puur en alleen kijkt vanuit je ooghoeken. En dat de hele dag door. Tel daar sowieso de vermoeidheid van je ziekte bij en je begrijpt dat de energie snel op raakt.
Terug naar de verhalen van de rondleiders. Ze konden beide erg mooie verhalen vertellen bij de verschillende attributen. Jammer alleen, voor hun, dat ze geregeld de kans niet kregen om ze tot het eind te vertellen. Mijn opa kreeg er namelijk steeds meer zin in en begon dus geregeld de verhalen maar zelf te vertellen aan ons en de rondleiders. Ontzettend mooi om mee te maken en gaf ons (in ieder geval mij) veel terug-denk-momentjes naar vroeger. Menig open dag van defensie heb ik mee gemaakt en altijd met m’n opa. Hij vertelde de verhalen zodat ik altijd mijn eigen rondleiding kreeg. Trots stonden we er dan bij als hij zijn verhaal deed en soms langzamerhand groepjes mensen om ons kwamen te staan om mee te luisteren. Zo trots stond ik er nu weer bij.
Toen uiteindelijk de puf op was wilden we nog graag wat eten voor we weer terug naar het mooie Drenthe zouden gaan. Ook hier werden we weer op een geweldige manier begeleid. De rondleiders leverden ons over aan een medewerker van het restaurant die ons begeleidde naar ons eigen privévertrek. Daar konden we rustig, en ver van de tocht van openslaande deuren, van ons kopje soep genieten. De soep was heerlijk en de service voortreffelijk. Toen oma op het punt stond van achter het glas de voorbij lopende mensen toe te zwaaien als koningin Beatrix (want we voelden ons echte VIP’s zoals we behandeld werden), besloten we richting de ambulance te gaan om ons naar huis te brengen.
Het was een onvergetelijke dag! Door de hulp en het geduld van Marianne en Rob van de stichting Ambulance wens en door de service en gastvrijheid van het Nationaal Militair Museum hebben wij een geweldig dag gehad. Ontzettend bedankt!