Vrijdag 24 juli 2015 is voor ons een onvergetelijke dag geworden. De dag dat mama nog een keer op pad is gegaan om haar vriendinnen te ontmoeten, de woning van haar kleindochter te zien en voor de laatste keer het strand en de zee te zien. Dit alles dankzij de Stichting Ambulance Wens die het mogelijk heeft gemaakt om haar de hele dag comfortabel te vervoeren en de kanjers Henny en Pieter die haar zo liefdevol hebben verzorgd deze dag.
Al dagen liep de spanning langzaam op, vrijdag komt de ambulance en gaan we naar de zee. Mama keek er naar uit, eindelijk weer naar het strand. De golven, wind in het haar en de ruime blik waar ze altijd zo van heeft genoten. Donderdag de hele dag rustig aan gedaan en extra vroeg naar bed zodat ze goed uitgerust aan de toch wel drukke dag kan beginnen.
Vrijdag, elf uur wordt er aangebeld en verschijnen twee goedlachse medewerkers, Henny en Pieter, van de Stichting Ambulance Wens aan haar deur in het verpleegtehuis. Allereerst wordt hartelijk kennis gemaakt en voordat de (reis)plannen van de dag besproken worden is er een eenvoudige maar o zo waardevolle mededeling. “het is uw dag wij hebben de hele dag de tijd en het maakt ons niet uit waar we naar toe gaan en hoe lang het duurt”. Deze zin geeft kernachtig weer waar de stichting voor staat. De route van de dag wordt besproken, eerst naar Leiden voor een lunch met haar jeugdvriendinnen en een bezoek aan de woning van haar kleindochter en vriend. Daarna naar het strand in Katwijk en eventueel nog naar Hoek van Holland. Dit laatste onder voorbehoud van haar fysieke gesteldheid, de ervaren medewerkers weten hoe inspannend de reis kan zijn. Nadat mama behendig vanuit bed op de brancard is geplaatst gaan we samen met vader de ambulance in voor de eerste etappe. Via Duitsland naar de snelweg en comfortabel verslinden we de kilometers richting Leiden. De rustig brommende diesel en de relaxte manier van rijden zorgen ervoor dat moeder heerlijk in slaap valt. Na twee uur rijden is het zover, we draaien de straat in naar het restaurant waar we voor de lunch hebben afgesproken. Wat later dan afgesproken maar dat mag de pret niet drukken. Enigszins onwennig en gespannen staan de vriendinnen en de rest van de familie al te wachten. Met een brede lach op haar gezicht wordt mama uit de ambulance gehaald en begroet ze de aanwezigen allerhartelijkst op een wijze zoals alleen zij dat kan. Het ijs is direct gebroken en gaan we de zaak in voor de gemeenschappelijke lunch. Deze is voortreffelijk verzorgt en het ontbreekt ons dan ook aan niets. Tussen de goed belegde broodjes door is er meer dan voldoende tijd voor een ieder om bij te kletsen met mama. Veel later dan vooraf gedacht is het tijd om afscheid te nemen, een menig traantje wordt weg gepinkt en als de laatste gasten zijn vertrokken steken we de straat over om naar de nieuwe flatwoning van haar kleindochter te gaan. Met de lift naar de vierde verdieping en dan naar binnen. Hoewel mama al foto’s had gezien vind ze het fantastisch het nu in het echt te kunnen bewonderen en de sfeer kon voelen. Na uitgebreid de verschillende kamers in zich op te hebben genomen gaan we terug naar de ambulance voor de volgende rit richting Katwijk aan Zee.
Bij de boulevard aangekomen rijd de ambulance zo dicht mogelijk naar het strand. Ook het weer doet goed mee want het zonnetje breekt door de wolken heen precies op het moment dat wij daar aankomen. Voortgeduwd door Henny en Pieter bereikt mama het strand en of dat nog niet genoeg is parkeren de twee de brancard midden in het zand naast de strandtent zodat mama een mooi uitzicht over het strand en de zee heeft. Een ijsje kan natuurlijk niet ontbreken en al genietend van deze lekkernij neemt ze heel bewust de omgeving in haar op. Je ziet aan alles dat ze weet dat dit de laatste keer is en ze geniet stilletjes met volle teugen. Dit is van haar, haar afscheid van de zee…
“Dit was zo’ n mooie en bijzondere dag en nu is het goed. Ik word moe” met deze woorden geeft mama aan dat ze weer terug naar huis wil. Nadat Henny en Pieter haar wat hebben verlegd waardoor ze geen pijn meer heeft wordt de terugreis ingezet. Ondanks de drukte van het vakantieverkeer en wat kleine files bereiken we zonder problemen Tolkamer.
Nadat ze weer in haar eigen bed is gelegd is er een hartelijk en warm afscheid van Henny en Pieter die haar zo’n onvergetelijke dag hebben bezorgt.
Elke dag heeft mama het er nu over hoe mooi en betekenisvol deze dag voor haar was. Wij zijn Stichting Ambulance Wens en in het bijzonder de geweldige lieve vrijwilligers Henny en Pieter heel erg dankbaar voor het vervullen van de wens van mama…De lach en dankbaarheid van mama zal voor ons altijd een mooie herinnering blijven.