Vorig jaar vertelde ik mijn opa dat Martijn mijn vader om mijn hand had gevraagd en vervolgens voor me op de knieën was gegaan. Wat was opa trots en wat had hij er zin in! Zijn oudste kleinkind ging trouwen! Ondanks dat opa al flink kwakkelde met zijn gezondheid heeft hij vanaf het begin gezegd: “maar ik ben er bij!”.
Maar helaas kreeg opa het de maanden er op flink voor zijn kiezen. Een val met een breuk van zijn heup tot gevolg leek ervoor te zorgen dat opa de bruiloft niet ging halen. Ondanks zijn kritieke toestand telde hij af tot de bruiloft en bleef hij positief en volhouden “maar ik ben er bij!”. Gelukkig krabbelde hij weer wat op, maar lang rechtop zitten was er niet bij. Ook was zijn spierkracht en conditie dusdanig slecht dat het aanwezig zijn op de bruiloft niet mogelijk zou zijn.
Tot de tussenkomst van de Stichting Ambulancewens! Zij hebben het mogelijk gemaakt dat mijn opa op een comfortabele manier de reis naar ons al liggend heeft kunnen maken. Ook tijdens de ceremonie en het feestje naderhand heeft hij, als een koning te rijk, alles liggend mee kunnen maken. Het was voor ons zo bijzonder dat hij, er toch bij heeft kunnen zijn!
Via deze weg willen wij de stichting en de vrijwilligers bijzonder bedanken dat dit is mogelijk gemaakt. De vrijwilligers verdienen een grote pluim en diepe respect voor het werk wat zij hebben gedaan en de manier waarop.
Om de stichting een warm hart toe te dragen en te steunen hebben we de collecte in het kerkje gehouden welke, met onze aanvulling, volledig aan de stichting ten goede komt.
Martijn & Sanne