Stichting Ambulance Wens,
Vrijwilligers, doodgewone en toch zo’n bijzondere mensen,
Vervullen zoveel schijnbaar onmogelijke wensen,
Belangeloos zetten zij zich in,
Voor zieken en hun gezin,
Dit keer was de wens niet groot, misschien zelfs klein,
Een zieke moeder die, al was het maar één keer, in de nieuwe flat van haar dochter wil zijn,
Geen lift, twee hoog,
Door de ALS komt ze nooit die trappen omhoog,
Dan staan Rob en Jan van Stichting Ambulance Wens voor deur,
Die haar veilig, zonder gezucht of gezeur, Al die 6×8 treden omhoog hebben getild,
De mensen om haar heen door ontroering verstild,
Al haar dochters, familie en vrienden, haar man en moeder waren erbij,
Heetten haar welkom op de galerij,
Zelfs haar dochter in Oeganda was er via facetime even,
Om dit mee te kunnen beleven,
Een bijzondere avond, een bijzonder moment,
Dat ze zonder Stichting Ambulance Wens nooit had gekend,
De beloning voor Rob en Jan van die dag?
Slechts een welgemeende, dankbare lach.
Anita Boere-Borremans 6 juni 2015