De datum van de geboorte van nichtje stond al vast, ze lag in stuitligging en de gynaecologen hadden besloten dat het het beste was om de kleine te halen via een keizersnee. Het krijgen van een kind alleen al is erg spannend maar als je al weet dat je anderhalf uur van je ouders af woont en dat je vader ALS heeft in de laatste fase maakt het allemaal erg moeilijk. Super blij zijn we natuurlijk dat onze vader er nog is en dat hij zijn kleindochter te zien krijgt na de geboorte. Mijn zusje zat er erg mee dat het bij haar niet „normaal” zou gaan, want ze zou toch het bezoekje van opa en oma missen die gehaast naar het ziekenhuis zullen komen na de geboorte. We hebben het er vaak over gehad en het eindigde altijd in tranen, super blij dat ze was met de komst van hun dochter maar toch wist ze dat ze haar ouders op die dag erg zou missen.
Ik zelf had al via de stichting ALS gehoord van jullie stichting en ik twijfelde nog of ik jullie zou vragen. Maar toen de dag aanbrak kwam ik bij mijn ouders aan die al een paar rot dagen achter de rug hadden vanwege verpleging die gewoon niet meer kwam opdagen. De ochtend verliep moeizaam en allemaal waren we in spanning. Tranen van vreugde volgde bij het eerste telefoontje dat kleine Maysa gezond ter wereld is gekomen en dat moeder en kind het goed maakte! Ik zelf zou er meteen heen rijden nadat mijn vader verpleegd zou zijn maar ik vond het zo erg om mijn ouders achter te laten, we hadden al wat opties bedacht zodat in iedergeval onze mama al die kant op kon gaan, maar het zat haar niet lekker op papa een paar uur aan iemand anders over te laten. Toen wist ik dat mama niet zonder papa zou gaan dus pakte ik de telefoon en belde jullie op, ik legde kort de situatie uit en die meneer zei al meteen: „misschien kan ik het voor vandaag al regelen”. Toen dacht ik even, oeps!, zo snel!, En ja hoor, die zelfde middag zouden ze mijn ouders ophalen vanuit Hoofddorp naar Roosendaal.
Ik ging ze voor om alles met het ziekenhuis te regelen, daar vonden ze het geweldig en gelukkig lag ze alleen op de kamer. Aangekomen bij mijn zusje vroeg ze meteen naar papa, en hoe het was gegaan met de nieuwe verpleging enzo, al snel keek ze verdrietig voor zich uit en stiekem had ze gehoopt dat mama wel zou komen, maar ze wist dat dat niet kon maar ze was zo blij dat mijn andere zusje en ik er waren.
Een uur later kwam de verpleegkundige vertellen dat ze bezoek kreeg, ze zei nog: „ik verwacht geen bezoek, mijn bezoek is er al” en toen kamen ze binnen met papa en daarachter aan mama en geloofde haar ogen niet, ze wist niet wat haar overkwam! tranen van vreugde, het hield niet op… Voor haar was het het mooiste moment van haar leven, dit had ze niet durven dromen. Haar dag was compleet.. Ze heeft van elk moment genoten en ze was de stichting ambulance wens zo dankbaar dat ze dit mogelijk hebben gemaakt.
Vaak vergeten we wat het is om nog van het leven te genieten omdat je dag in dag uit met ziekte van je vader bezig bent. Op een gegeven moment ken je alleen nog maar verdriet omdat de meest dierbare persoon elke dag weer achter uit gaat en niet alleen onze papa die ziek is maar ook mama die hem 24 uur per dag verzorgd. Maar vandaag heeft iedereen intens genoten.
Vanaf hier gaan wij verder en er staat ons nog veel te wachten, maar deze dag zullen we ons allemaal herinneren als een van de mooiste momenten!
Namens de familie Sabri,
heel erg bedankt!!