Het is 24 maart – eindelijk. Wat heeft mijn vader hier naar uitgekeken. We gaan, net zoals voorheen, met elkaar het water op. Met mijn zieke vader, watersporter in hart en nieren. Al vroeg schijnt de zon over het water. De Meander ligt afgemeerd aan de kade. Een prachtschip. Een schip dat zo gebouwd is, dat het mogelijk is om mijn vader een dag het water op te laten gaan. Iets dat hij al jaren moet missen vanwege zijn ziekte. De ontvangst is hartelijk, liefdevol en warm. Evert en Inge, maar ook Harry en Willeke van Stichting Ambulancewens, we horen bij elkaar op deze bijzondere dag. Een dag met een gouden randje!
De zon in het water, het geronk van de motoren, de geur van diesel, het schetteren van de meeuwen, vechtende meerkoetjes, duikende fuutjes; het is allemaal zo vertrouwd. Wat heeft mijn vader dit gemist. Wat geniet hij hier enorm van. Het roept gevoelens van heimwee op maar ook van blijdschap dat er mensen zijn die dit delen met anderen. Met mensen die in hun laatste levensfase zijn beland. Met hun familieleden. Een dag uit met elkaar. Uit de dagelijkse zorgen en omgeving. We zijn dankbaar dat wij met elkaar deze bijzondere dag mee hebben mogen maken. De verhalen van Evert, de warmte en zorgzaamheid van Inge en de zorg van Harry en Willeke; het was onvergetelijk. Veel veel dank daarvoor, mede namens mijn beide ouders. Warme groet van ons allen.