Een bijzonder verhaal over een bijzondere dag dankzij bijzondere mensen!
Op 2 januari jl. hebben wij te horen gekregen dat mijn moeder niet meer behandeld zou worden tegen darmkanker. Zij kon na veel complicaties de strijd aangaan door een lichte chemokuur, die zij half december kreeg maar direct na de Kerst ging haar toestand wederom zo achteruit dat, net na de nieuwjaarswisseling, de behandeling werd stop gezet. Er viel niet meer te vechten tegen deze ziekte en nu werd het zaak om te gaan genieten van de tijd die wij nog samen zouden hebben.
Nadat ons de mededeling werd gedaan dat mama zou gaan sterven ( geen prognose, hoe lang/ wanneer) heb ik mijn kinderen hiervan op de hoogte gebracht. “De dokter kan oma niet meer beter maken. En nu gaat oma naar een ander ziekenhuis waar ze heeeel goed verzorgd zal worden tot ze dood gaat.” Natuurlijk was er verdriet en onbegrip, ongeloof en misschien zelfs wel een stukje woede. Maar we hadden ons erbij neer te leggen en dan inderdaad er nog een zo mooi mogelijke tijd van zien te maken.
Toen de eerste tranen na dit nieuws gedroogd waren zei mijn jongste ineens: “Ja maar ik zou nog met oma naar de Efteling gaan! In de Python!” Ik probeerde haar uit te leggen dat dat niet meer zou gaan maar ze had de oplossing al klaar. “Oma kan dan toch wel met mij in de Python, ook al is ze dood. Dan sla ik een arm om d’r heen en dan valt het niet op dat ze dood is. En dan spuiten we een lekker luchtje op, niemand die het merkt”
Ik heb dit verhaal aan mijn moeder verteld en toen zij amper twee dagen in het hospice was opgenomen, vertelde zij het op haar beurt aan verpleger Kees. Mama kon er smakelijk om lachen maar Kees vroeg direct:” Zou je dat nog willen? Naar de Efteling met je kinderen en kleinkinderen?” Waarop mijn moeder antwoordde dat dat “natuurlijk” niet meer ging. Kees wees mijn moeder op “Stichting Ambulancewens” Als zij in het kort haar wens daar zou melden, zou mijn moeder met ons naar de Efteling kunnen.
Zo gezegd zo gedaan en inderdaad, de volgende dag al, werd ik gebeld wanneer we hadden gedacht naar de Efteling te willen gaan.
Gisteren, woensdag 22 januari 2014, is de wens van mama in vervulling gegaan. Ze werd door Cor en Ilse, van stichting Ambulancewens, verzorgd, begeleid en veilig vervoerd. De ontvangst bij de Efteling was super, geen gezeur, geen wachten maar “als u mee komt zal ik de deur even openen.” We waren binnen en het feest kon beginnen.
Mama heeft genoten van de ritjes in de Python, wij over de kop, zij onder een lekker warm dekbed op de brancard, in het winterzonnetje, vanaf een afstand mee kijkend. Ze wilde ook nog naar een film, “Dan moet je zo’n brilletje op en dan komt alles op je af.” Pandadroom. Gezocht, gevonden en ook het personeel van de Efteling hielp mee om mama de beste plek in het theater te geven. Het was een ontzettende mooie dag waarbij iedereen kosten noch moeite heeft gespaard om mama’s wens optimaal uit te voeren.
De meiden hebben genoten en de kleinste is trots op haar verhaal en oma’s wens!
Deze dag pakt niemand ons meer af!
Met hele grote dank aan de vrijwilligers van Stichting Ambulance Wens, in het bijzonder Cor en Ilse en de medewerkers van de Efteling!!! Super!!!