Afgelopen Woensdag 26 juni was voor ons een dag die we voor altijd koesteren. Mijn moeder haar grote wens om toch nog een keer met haar kleinzoon in het sprookjes bos van de Efteling te kunnen zijn ging in vervulling.
Smorgens ruim op tijd werden we opgehaald. Ik reed met mijn moeder mee en later ook mijn man. Mijn andere moeder reed met mijn broer en mijn zoontje lucas erachter met de eigen auto. Ze vond het allemaal ontzettend spannend! In de Efteling aangekomen hebben we Lucas bij haar op schoot gezet en meteen al verscheen er een smile op het gezicht van mijn moeder Carolien en genoot ze van haar aappie die bij haar zat. Samen door het sprookjesbos en het mannetje keek zijn ogen uit en daar genoot ze zo erg van. Hij had de grootste pret en kon zich soms niet bedwingen om even op haar buik te springen zoals hij vaker doet, wat ze dan ook toeliet en intens van genoot. Samen naar de indische waterlelies gekeken en in het huisje van de 7 geitjes voor het raam geloerd en wat hadden ze plezier….
Iets wat we niet hadden verwacht maar alleen hadden gehoopt gebeurde. Ze ging met haar kleinzoon en mij in Poppencarnaval. Ze heeft zich flink moeten verbijten maar ze deed het…voor haar aapie! Ze zag er zo stralend uit terwijl ze eigenlijk zo ziek is. Sinds haar ziekte hebben we haar niet meer zo gelukkig gezien! Ze heeft gelachen en hard ook, ze heeft alles over zich heen laten komen en dat is voor haar best een opgave.
De vrijwilligers die de hele dag mee waren zijn echt geweldige mensen! Wat een warme lieve leuke doorpakkers zijn dat! Ze zetten de dag werkelijk helemaal in het teken van degene waar het over gaat en in dit geval mijn moeder. We hebben allemaal dan ook bijzonder veel respect voor hen en alle vrijwilligers gekregen! Ze hoeven het niet te doen maar doen het maar wel ff. Om 8 uur smorgens van huis weggereden en dan pas na 22 uur weer binnen rollen en de hele dag zijn ze er gewoon. En wat heeft mijn moeder kunnen lachen om de humor van Hans. Geweldig vond ze het. En de verpleegkundige die meeging…wat een leuk wereldwijf is dat! We waren allemaal superblij met hen!
Mijn moeder was bek en bek af en kon amper slapen van alle indrukken en de film die nog in haar hoofd afspeelde maar ze had het voor geen goud willen missen en ze is meer dan alleen maar dankbaar dat Stichting Ambulance Wens bestaat en dit voor haar mogelijk kon maken. Het is een wens waarvan ze had gedacht het nooit te kunnen doen en daar was ze erg verdrietig om…dankzij jullie heeft ze een herinnering die ze met zich mee kan nemen en hij zal gekoesterd blijven door ons allemaal.
Dank jullie wel voor deze geweldige dag voor mijn moeder Carolien en haar kleinzoon Lucas ( haar aapie). Er zijn niet genoeg woorden om uit te drukken hoe dankbaar ik ben, jullie zijn engelen!