Maandag 1 april was het zover.
Om 9 uur waren Piet en Kees er om Mama nog een keer naar Baiersbronn te brengen, waar zij 27 jaar met Papa op vakantie naar toe ging. Het pension waar ze dan verbleven word gerund door Hannelore en Klaus. Twee hele lieve gastvrije mensen waar ze in die jaren een band mee opgebouwd hebben. Het was twee jaar geleden dat ze er geweest waren ,daarna werd Papa ziek en is vorig jaar 6 juni overleden.
De reis liep voor spoedig en Mama heeft onderweg lekker liggen slapen. En dan……. zijn we er. Wat was Mama blij om Hannelore en Klaus weer te zien. Er was heel wat om bij te praten. En zoals wij onze moeder kennen was het een spraakwaterval. Vele verhalen kwamen voor bij, met verschillende emoties, het ene moment moesten we vreselijk lachen en het andere moment was er weer een traan. Maar ze was duidelijk aan het genieten.
Ze genoot nog meer toen Piet en Kees vroegen of ze de volgende dag, voordat we naar huis zouden rijden, nog langs speciale plekjes wilde rijden. Nou dat wist ze wel, Freudenstad, het plein met de fonteinen en de Mummelsee.
Het afscheid de volgende dag van Hannelore en Klaus was hartverscheurend. Wetende dat je elkaar nooit meer zult zien. Maar hoe tegenstrijdig, alle drie ook heel blij met dit afscheid. Mama had gedacht hun nooit meer te zullen zien, want dit was zonder jullie niet meer gelukt. Dit heeft zowel voor Mama als voor ons als familie veel betekent.
Wij willen Stichting Ambulance wens, en vooral Piet en Kees voor de goede zorgen, bedanken om dit voor onze moeder mogelijk te maken.