Na maanden van ziekte en niet weten wat er aan de hand was hoorden wij de week voor kerst dat mijn moeder COPD en longkanker heeft en dat dit onbehandelbaar is. In de weken daarna gaf ze aan dat ze nog 1 keer met haar (klein)kinderen op vakantie wilde. Onze eerste gedachte was om, zoals vaker, met zijn allen naar Center Parcs te gaan. Tijdens alle telefoontjes om de zaken te regelen (vervoer en verblijf, hulpmiddelen, enz) hoorden wij van het bestaan van stichting ambulance wens. En ook dat zij een vakantiehuis hebben die aangepast is om zieken te verzorgen. Dat leek ons een veel betere plek om haar laatste wens in vervulling te laten gaan. Gebeld en het wensformulier ingevuld en het was geregeld. Van vrijdag 16 februari tot zondag 19 februari nog eenmaal met zijn allen eruit. Heerlijk.
Vrijdag 16 februari is het dan zover. Mijn broer en ik rijden samen met mij moeder met de ambulance. Hans (chauffeur) en Elly (verpleegkundige) komen ons ophalen. Het klikt direct.
Onderweg naar Beekbergen drinken we onderweg nog iets bij een benzinestation. In Beekbergen aangekomen wordt direct de huiskamer verbouwd , omdat mijn schoonmoeder graag voor het raam ligt. Een uur nadat wij er zijn, komen ook mijn partner en kinderen aan. Wij hebben een huis gehuurd op 50 meter afstand van het Jan Bos huis. Ook tussen de kinderen en Hans en Elly klikt het direct.
De zaterdag zijn we naar Burgers Bush gegaan (mijn moeder houdt van dierentuinen). Door de goede hulp van Hans en Elly ging dat allemaal perfect. We zagen mijn moeder met het uur er beter uit gaan zien. Hans en Elly zorgen zo goed voor mijn moeder, maar ook waren ze geweldig met de kinderen. Door hun werd het een fantastische dag, waarbij we veel plezier hebben gehad en echt een dag hebben beleefd die wij nooit zullen vergeten.
Ook de zondag zullen we niet snel vergeten, Nadat we de broodjes voor het ontbijt hadden gehaald kreeg mijn broer een telefoontje dat zijn huis in de brand stond. De planning voor die dag ging direct de prullenbak in. Mijn broer is direct teruggereden. Wij zijn ook rustig gaan inpakken en wilden vertrekken naar het verpleeghuis. Maar toen gaf mijn moeder aan, dat ze dat niet wilde. Ze voelde zich zoveel beter dan in het verpleeghuis, dat kwam door de goede zorg van Elly en Hans, zoals ze zelf zei: “Bij jullie krijg ik mijn medicijnen op tijd” en “jullie doen zo lekker normaal” Dus zijn we eerst naar mijn huis gereden. Daar hebben wij nog ’s avonds met zijn allen gegeten en toen was het geweldige weekend toch echt voorbij.
Namens iedereen, maar zeker mijn moeder en mijn kinderen, wil ik Elly, Hans en de stichting Ambulancewens bedanken voor het geweldige weekend en de mooie herinnering die wij ons leven lang kunnen koesteren. Als ik later aan de mooie momenten met mijn moeder terugdenk is dit weekend er zeker een die daarbij zal horen.
Toen mijn moeder deze tekst las, begon ze te huilen, omdat het zoveel mooier was dan ze had mogen verwachten…