Afgelopen vrijdag was het dan zover, wij ( marco en ik) gingen met pa naar Zwitserland dankzij de Stichting Ambulance Wens. Rond kwart over acht stopte er een ambulance voor de deur met daarin Kees en Desiré. Kees is de oprichter en ambulance chauffeur van de stichting en Desiré was de vrijwilligster met medische achtergrond die pa de aankomende dagen zou verzorgen.Best wel spannend maar bij het eerste contact voelde het al goed.
Na een lange reis kwamen we dan aan in Zwitserland. Wij logeerde bij neef Marcel en z’n gezin. De wens van m’n vader was om o.a. bij Marcel en Ursula te barbequen met de hele familie, dat ging de eerste avond al in vervulling, wat hebben we een gezellige avond gehad met servelaatworstjes, kartoffelsalat en eigen gemaakte salat ( en een biertje en een wijntje ontbraken er ook niet aan).
Ook Kees en Desiré werden warm onthaald en hebben heerlijk meegegeten. Nadat m’n vader naar bed gebracht was hebben we nog met z’n alle aan tafel gezeten en veel zitten praten over deze geweldige stichting en naar Kees en Desiré over onze familie.
De volgende dag zijn we naar Lungern gereden, daar heeft pa vroeger altijd gekampeerd en afgelopen maart is pa daar nog geweest en heeft toen in het restaurant een lekker taartje gegeten en dat wou pa nu weer ( eetlust is er nog steeds) helaas zat het weer niet mee maar dat maakte pa niet uit hij heeft genoten van het uitzicht want het meer zag je nog wel maar de bergen helaas niet en z’n taartje.
Terug bij Marcel stond het eten alweer klaar en hebben met de hele familie weer heerlijk gegeten. De volgende dag zijn we wat eerder opgestaan want we hadden besloten om toch naar Wallis te rijden, het dal waar we jaren gekampeerd hebben. Alleen marco en ik gingen mee dus konden we mee rijden in de ambulance. Het weer zat niet mee en ook richting het treintje Goppenstein/Kandersteg bleef de bewolking laag hangen.
Eénmaal op het treintje begon het toch wel bij mij te kriebelen, gevoel van vroeger als kind kwamen weer boven want na het treintje ben je bijna bij de camping. Soms gebeurd het dat als je het treintje weer afrijd dat het dan mooi weer is maar helaas lag ook in Wallis de bewolking laag maar dat maakte pa niks uit, hij ging naar z’n camping en naar Herr. Bruner de eigenaar. Daar éénmaal aangekomen zijn we meteen naar zijn plekje gereden en hebben we Werner Bruner erbij gehaald wat een emotioneel momentje was. Na afscheid te hebben genomen van de camping zijn we door gereden naar een andere camping waar pa ook jaren heeft gestaan en daar bij het restaurant koffie gedronken.
Gelukkig begon het open te trekken dus konden we nog heerlijk van het Walliser zonnetje genieten. Terug richting het treintje hebben we nog een stop gehouden waar je prachtig uitzicht had over het dal en op de bergen. Gelukkig dat de Illhorn vrij gekomen was. Dat is de top die pa 2 jaar geleden voor het laatst beklommen heeft samen met ons en onze dierbare (vakantie) vrienden. Het betekende heel veel voor ons om die berg nog een keer met pa te zien. Ook Kees en Desiré waren onder de indruk van dit mooie dal.
Terug bij Marcel stond weer het eten klaar en hebben we weer met de familie gegeten. s’avonds toen pa naar bed ging moesten er al een paar afscheid nemen van pa omdat die de volgende dag moesten werken en dat viel niet mee. Pa heeft het allemaal niet meer zo heel erg in de gaten. Het lijkt wel alsof het hele bewustzijn af en toe weg is.
Na een onrustige nacht was het dan zover, we moesten weer terug naar Nederland, afscheid nemen van de familie. Gelukkig vingen Kees en Desiré het heel goed op en hadden eerst m’n vader in de ambulance gedaan en daar kon iedereen één voor één pa gedag zeggen.
We waren de hoek nog niet om of pa lag al in een diepe slaap en dat is bijna de hele weg zo geweest.
Rond zes uur waren we weer thuis. Tot nu ( dinsdag avond ) heeft pa bijna alleen maar geslapen en af en toe hoord ma pa “geweldig” zeggen.
Dit was een onvergetelijk weekend, ik weet we maken al bijna 3 jaar onvergetelijke momenten met elkaar maar dit was wel een hele speciale maar ook heftige ervaring maar als je dan die lach van pa op z’n gezicht zag dan wist je waarvoor je het deed. Ook de aanwezigheid van Kees en Desiré hebben het tot een super gezellig weekend gebracht.
Deze stichting maakt bijna alles mogelijk voor mensen die terminaal zijn en nog een laatste wens hebben, niks is te gek voor ze. Daarom wil ik deze stichting nog een keer extra onder de aandacht brengen want deze stichting verdient meer aandacht.
Van dagje strand tot weekendje Zwitserland het kan allemaal. Dus mocht u een keer een goed doel willen steunen dan kan ik deze stichting aanbevelen of geef dit door aan mensen die hetzelfde mee maken als wij en nog een wens hebben, het kan.
Groet,
Danielle