20 september: een verrassingsdag voor mijn 102 jaar oude oma. Haar heel leven ging ze regelmatig naar Vlieland. Rond haar 12e voor het eerst en daarna nog veel keren; ze heeft zelfs oorkondes van 30 en 60 keer. De laatste keer samen met haar man, zo’n 20 jaar geleden, die toen al het voorgevoel had dat het de laatste keer zou zijn. En inderdaad zijn ze sindsdien nooit meer teruggeweest. Nog vaak vertelt ze over de vele mooie herinneringen en spijt het haar enorm dat ze niet meer terug kan vanwege haar ouderdom en de bijbehorende gebreken. Maar vandaag was het dan zover, we gaan echt terug naar haar ‘alles’. Onmogelijk lijkt het voor haar, maar niets is minder waar!
Om 8.00 uur stonden de vrijwilligers van Stichting Ambulance Wens al klaar. We zouden de eerste boot heen en de laatste boot terug nemen. Op de boot tilden de vrijwilligers en toegeschoten medewerkers van de rederij oma met brancard en al naar een geweldig uitzicht over zee. Eenmaal op het eiland hebben we rondgereden en alle bekende plekken gezien. Het hotel waar ze in het begin vaak sliepen; het huisje van de gemeente waar ze de laatste jaren in mochten verblijven; langs de vuurtoren; de oude haven; het bankje waar ze altijd even uitrustten van het veel wandelen en nog veel meer. Een tussenstop voor de gebruikelijke lunch bij het Posthuys (“we liepen regelmatig het hele eind van het dorp naar de Vliehorst en onderweg gingen we altijd lunchen bij het Posthuys”). Er is natuurlijk veel veranderd in 20 jaar tijd, maar het eten smaakt nog prima! Na een grote kop soep en 3 sneetjes vol belegd brood (!) gaan we verder. Even uitgeput een kort dutje in de ambulance, maar bij het strand aangekomen weer volop aandacht (“ik heb nu geen tijd om te rusten daarvoor is er teveel geweldigs te zien”). Volop genoot ze van het uitzicht over de zee, de wind door haar haren en de geur. Terwijl ze ondertussen druk was met het keuren van alle voorbijgangers (“dat is een echte Vlielander, dat kan ik zo wel zien”). Als laatste nog even een kop thee met uitzicht over de ‘nieuwe’ haven en toen was het alweer tijd om terug te gaan.
Al met al een onvergetelijke en geweldige ervaring, vrijwilligers Rob en Sandy nogmaals hartelijk bedankt! En natuurlijk ook hartelijk dank aan de organisatie! Ook namens mijn ouders, de rest van de familie en natuurlijk oma zelf!
Het cadeau aan oma, de mascotte Mario, mocht ik wel hebben, maar ik hoop dat hij nog een tijdje bij oma mag zijn…!