Na een val in huis is Ma (87!) opgenomen in een verpleeghuis en sindsdien gaat het niet echt beter met haar. Bang om weer te vallen (wat dan ook prompt een keer gebeurde) is ze nu heel erg gekluisterd aan bed en rolstoel en veel verder dan het park rond het verpleeghuis komt ze dan ook niet meer.
Hoe leuk zou het zijn, bedacht Marian (één van de kinderen), als we met Ma nog één keer naar Zeeland zouden kunnen gaan. Naar Dishoek, waar we vroeger elk jaar in de grote vakantie heen gingen. In een groot huis met een enorme tuin en gelegen vlakbij het strand. Met bos in de buurt, een camping en een gezellig pleintje met terrasjes. Dat allemaal nog één keertje zien, dat zou wel heel leuk zijn voor Ma. Alleen: hoe? Wij konden haar niet vervoeren, zeker niet zo’n heel eind naar Zeeland.
En toen vond ze de website van Stichting Ambulance Wens. Het formulier was snel ingevuld en tot haar grote verrassing kwam er al heel snel antwoord: het kon op 7 juli! Dat was fantastisch natuurlijk! Maar … zou Ma het ook wel leuk vinden? Er was nog geen gelegenheid geweest haar voor te bereiden. Die vrees was echter overbodig, want het leek haar heel erg leuk. En haar ogen kregen weer een sprankje glans dat we lang niet hadden gezien.
Op zaterdag 7 juli kwamen Hans en Jan binnen met brancard, om Ma (zorgvuldig ingesnoerd) in de ambulance te leggen en de reis richting Zeeland te beginnen. Het was zowaar een beetje zonnig, maar vooral belangrijk: het was droog. En aangezien we alle tijd hadden, kozen Hans en Jan voor de toeristische route naar Zeeland, dus niet over de Zeelandbrug maar buitenom, over de Brouwersdam. Onderweg gezellig koffie gedronken (met sanitaire stop, dat hadden wij alleen al zeker niet voor elkaar gekregen) en in Dishoek aangekomen eerst gewacht op de andere dochter + zoon en schoondochter (die met eigen vervoer waren) en toen richting strandopgang. Net daarvoor hadden we al even stilgestaan bij het huis dat we altijd bewoonden en dat er nog net zo uitzag als vroeger, in tegenstelling overigens tot de omgeving die wel wat was veranderd.
En bij de strandopgang bleek nogmaals de kracht van SAW: de mannen hadden de ambulance al zowat het strand opgereden en Hans (bekend met deze zaken) had bij de strandwachten een speciale strandrolstoel geregeld. Mooier kon natuurlijk niet! En zo reed Ma even later over het Dishoekse strand, vergezeld door familie (en Hans en Jan natuurlijk).
Na uitgewaaid te zijn hebben we op het pleintje nog heerlijk op het terrasje gezeten, de inwendige mens versterkt en net op tijd (het begon inmiddels te regenen) de terugreis aanvaard. Nu wel via de Zeelandbrug, al heeft Ma die niet gezien want de vermoeidheid kreeg haar nu wel te pakken. Al kan het zijn dat het glaasje sherry op het terras daar ook aan heeft bijgedragen 😉
Terug in het verpleeghuis nog even een kopje koffie gedronken en toen afscheid genomen van Hans en Jan. Twee geweldige mannen die dit helemaal voor niks in hun eigen vrije tijd hebben gedaan! Super en daarom vanaf deze plaats nogmaals, namens allemaal en in het bijzonder namens Ma, ONTZETTEND BEDANKT!