Het was maandag 4 juni 2012 en we hadden een tip ontvangen van Jeane, de begeleidster die mijn moeder al jaren behulpzaam is bij vele zaken in het verzorgingsinstituut waar zij verblijft.
Mijn moeder lijdt al vele jaren pijnen en heeft nu al meer dan 6 jaar een morfinepomp ingepland, weegt nog 49 kg voor iemand van 1.80 meter en is nu op het einde van haar leven. Jeane vertelde ons dat er een mogelijkheid is om een ‘ambulance wens’ te doen. Zij zouden een laatste wens in vervulling kunnen laten gaan om via ambulancevervoer iemand op het einde van hun leven nog ergens naar toe te brengen die ze als laatste wens hebben.
Ik kwam maandagavond laat thuis en ik heb meteen op internet de site opgezocht en aangemeld. Ik wist wel wat mijn moeder wenste. Zij woonde in Koblenz toen de problemen begonnen en is voor de medische behandelingen terug naar Nederland gekomen. Haar man kwam regelmatig naar Nederland maar had zijn werk in Duitsland. Het ging van kwaad tot erger totdat op een gegeven moment beiden niet meer in staat waren elkaar nog te zien door hun ziektes. Wat overbleef was de dagelijkse telefoon.
Aldus werd er aangemeld. Op dinsdagmiddag 5 juni 2012, dus binnen 1 dag!, werd ik gebeld dat op maandagochtend 11 juni om 08.30 uur de ambulance voor de deur zou staan om haar naar Koblenz te brengen om afscheid van haar man te kunnen nemen en de omgeving waar zoveel herinneringen liggen nog eenmaal te zien.
Ongeloof en een vreugdedans was de reactie. Onderstaan geef ik een korte beschrijving van de reis weer.
Vertrek zoals gepland, rolstoel kon niet mee. We hadden onze zorgen daarover maar uiteindelijk bleek vervoer liggend en door de stad zittend op de brancard een ideale oplossing. De reis zou ca.3.5 uur in beslag nemen. Hans (chauffeur, politieagent) en Christel (verpleegkundige) waren de (vrijwillige) begeleiders van deze reis. Alles wat ze deden stond in het teken om de laatste wens in vervulling te laten gaan. Zij zijn het levend bewijs hoe zorg en attentie voor mensen zou moeten zijn.
Eenmaal onderweg kwam toch de behoefte om koffie te drinken. Mijn moeder is dat zo gewoon. Dus dat was dan ook geen probleem en kwamen we bij een ‘Tankstelle’ waar we koffie konden drinken, een sigaretje te roken (althans mijn moeder), konden we toch nog wat plezier maken en lachen en vervolgens op weg naar onze bestemming.
Het uitzicht vanuit de ambulance naar buiten was perfect. Grote achter- en zijramen, waardoor naar buiten gekeken kon worden terwijl men niet naar binnen kan kijken, was een genot. Helaas was het een wisselende dag met zonneschijn, vaak regen en soms hevige regens, maar niets hield on tegen! De reis verliep voorspoedig, geen files.
We hadden afgesproken te Koblenz op de enorme vesting ‘Ehrenbreitstein’ met uitzicht over Koblenz en de Deutsche Eck, waar de Rijn en de Moezel samenkomen. Op de Deutsche Eck staat een immens standbeeld van Keizer Wilhelm I. Sinds enkele jaren is er een kabelbaanverbinding tussen Koblenz en de vesting, zwevend over de Rijn. Het behoeft geen fantasie om voor te stellen hoe geweldig het was en om weer alles terug te zien. Op het terrein is een restaurant gevestigd en ook daar was er geen enkel probleem een hapje te eten. De kabelbaan was nieuw voor haar en het zou wel een geweldige uitdaging zijn voor iedereen of we wel met de kabelbaan mee zouden kunnen gaan. We hadden er niet op gerekend, maar Hans was duidelijk, ‘laten we het maar proberen’. Dus op naar de Deutsche Eck. Gelukkig zaten we droog maar de regen viel met bakken uit de lucht. Uiteindelijk bleek dat we tussen de buien door veel hebben kunnen zien en er geen nat pak er aan hebben overgehouden. Wel hadden we onze voorzorgsmaatregelen getroffen d.m.v. paraplu’s, poncho’s en zo voorts.
En uiteindelijk wat het was: Geweldig, duimen omhoog.
Wij willen heel erg graag de ‘Stichting Ambulance Wens’ danken voor hetgeen zij voor ons, maar ik denk ook voor anderen, betekent hebben om deze laatste wens in vervulling te laten gaan.
Dit is een bijzonder initiatief waarvan ik begrijp dat dit enkel door donaties gefinancierd wordt! Verder heel veel dank aan de begeleiders die, onbezoldigd, hun tijd vrij maken om zoiets te realiseren. Zij deden dit met de ‘wens van de patiënt’ als hun ‘opdracht’ waarbij er niets te veel was.Het was niet alleen dankzij de Stichting maar dankzij hun een onvergetelijke dag waarbij mijn moeder haar laatste wens is uitgekomen.
Nogmaals heel erg veel dank.
Margreet