Bij mijn moeder werd eind maart na een half jaar pijn in benen geheel onverwachts longkanker met uitzaaiingen naar de botten geconstateerd. Tijdens ziekenhuis opname bleek er ook kanker in haar hersens te zitten. Na allerlei onderzoek en bestralingen was de levensverwachting :enkele weken. Mijn moeder houdt van de bossen en we zijn jarenlang met vakantie op de Veluwe geweest. Dat zou ze zo graag nog eens willen zien samen met mij , mijn zus en haar kleinkind maar hoe kan dat, want lopen ging bij alle ellende ook al niet meer. Bij diverse instanties gevraagd maar die werkten alleen met groepen en daar was mijn moeder ook te slecht voor. Uiteindelijk via internet bij de Stichting Ambulance Wens terecht gekomen. Gebeld met Kees Veldboer, de situatie en wens verteld en tot mijn verbazing en blijdschap was dit voor mijn moeder te regelen. Ambulancevervoer naar een vakantiepark in Beekbergen met verblijf in een 10 persoonshuisje, hebben jullie een beetje privacy zei Kees, en dit alles voor niets!
Mijn moeder moest in de tussentijd uit het ziekenhuis naar een verpleeghuis maar gelukkig kon ik verzorging thuis regelen als overbrugging voor opname in het hospice in Zoetermeer. Voor Kees was dit geen probleem, hij zou zorgen dat mijn moeder thuis opgehaald werd. Ook de vele medicijnen was geen probleem want er ging een deskundige verpleegster mee die tevens mijn moeder naar het toilet kon helpen want dat was ook erg moeilijk geworden. Dinsdag 24 april was het zover, mijn zus en ik konden meerijden met de ambulance en haar kleinkind zou later op de dag naar Beekbergen komen. Vol spanning zaten we te wachten en ja hoor, daar kwam een mooie ambulance aanrijden. Ilse en Hans kwamen zich voorstellen en mijn moeder ontving het beertje Mario. Voorzichtig werd ze op de brancard gelegd en met passen en meten in de ambulance gereden. Dat passen en meten was ook nodig voor onze bagage, matras voor mijn moeder en rolstoel. Terloops merkte Hans lachend op dat hij met een ambulance was en geen verhuiswagen maar het lukte hem om alles inclusief ons in de ambulance te krijgen. Op naar Beekbergen. Mijn moeder genoot onderweg al met volle teugen. Ze had weken alleen maar in bed gelegen en nu kon ze naar buiten kijken. Het leuke was dat wij dat wel konden maar men kon niet naar binnen kijken. Het huisje was geweldig, ruim met alles erop en eraan, en midden in de bossen. Na alles uitgepakt en mijn moeder geïnstalleerd te hebben moesten we boodschappen halen. Geen punt zei Hans, dat doen we met de ambulance. Dat was wel even een bekijks. Hans had de nodige ervaring met het inpakken en dat was maar goed ook want we hadden zeker drie tassen vol. Lekker een taartje meegenomen voor bij de koffie. In de tussentijd was Mariska (de kleindochter) gekomen en na de kennismaking, een drankje enz. zijn Mariska en Ik met het eten begonnen .De tijd gaat snel met praten en uiteindelijk om elf uur lagen we in bed.
De volgende dag scheen de zon. We hadden een beetje uitgeslapen en zouden naar het Uddelermeer gaan en daarna naar Garderen. Het Uddeler meer was geweldig. Geen moeite was Hans en Ilse teveel om het mijn moeder naar de zin te maken. Het is uw dag zeiden ze. Met mijn moeder op de brancard zijn we een stukje langs het Uddelermeer gelopen en daarna in de zon op het terras een lekker kopje koffie met gebak. Het blije gezicht van mijn gezicht was onbetaalbaar. Daarna naar Garderen, naar de adressen waar we zo vaak geweest zijn met mijn vader en moeder al in onze jeugd. Op een adres was degene waar ik vroeger mee gespeeld had aanwezig en dat was een geweldig weerzien. Niet alleen mijn moeder had emoties maar ook mijn zus en ik gingen even terug in de tijd. Hans wilde nog verder rijden maar voor mijn moeder was dit best vermoeiend en we besloten weer naar het huisje te gaan. Daar aangekomen waren Ilse en Hans zo lief ons even alleen te laten. We wilden e.e.a met elkaar bespreken wat best wel moeilijk was. Na een lekkere maaltijd , een beetje vroeg naar bed want we moesten de volgende dag al om tien uur uit het huisje. Hans zag dat niet zitten, was bang dat we dat niet zouden halen maar groot was zijn verbazing dat we om kwart over acht al met zijn allen aan het ontbijt zaten. Ruim op tijd zaten we in de ambulance op weg naar de Hoge Veluwe. Daar lukte het Hans om gratis het Park in te komen. Het was heel mooi . We gingen naar het Hubertusslot, met mijn moeder op de brancard langs het meer. Helaas begon het te regenen. Vol liefde pakte Hans en Ilse mijn moeder in met plastic zeil en paraplu’s boven haar hoofd. In het theehuisje hebben we chocolademelk gedronken en toen het zonnetje doorkwam had Hans de bedoeling verder langs het meer te lopen. Hij had een plattegrond, om een lang verhaal kort te houden hebben we anderhalf uur door het bos gelopen. Gelukkig uiteindelijk wel op het fietspad. De kaart bleek niet te kloppen. Mijn moeder vond het prachtig. Geweldig zoals Hans steeds voor de brancard liep om hem voor te trekken en Ilse erachter . Geen onvertogen woord steeds vriendelijk terwijl we onze voetjes enz. wel voelden. Gelukkig kwamen we uiteindelijk bij de auto uit. Eerst langs het toilet wat bij het slot was en mijn arme moeder wilde het ophouden maar moest ook. Met veel geduld hebben Hans en Ilse ons met mijn moeder geholpen. Dan sta je er nog eens bij stil hoe erg het is om zo afhankelijk te zijn bij zoiets simpels als naar het toilet gaan. We hadden met mijn zwager afgesproken dat hij mijn zus bij de ingang van het park zou ophalen. Ze wonen in Drenthe en dat scheelde weer een aantal kilometers. Ook mijn nichtje ging vanaf daar weer naar huis. Dat was best even moeilijk. We waren zo intens bij elkaar geweest en ineens is dat over. Ik ben met mijn moeder met Hans en Ilse naar Zoetermeer gereden. Plotseling ging Hans van de snelweg af ,wat bleek het was drie uur, en Ilse stond erop dat mijn moeder haar medicijnen innam. Geweldig. In Zoetermeer aangekomen moest ik bij de apotheek pleisters tegen het doorliggen ophalen en Hans en Ilse waren zo lief nog even bij mijn moeder te blijven. Ondanks dat Hans en Ilse nog naar Den Haag moest brengen en zelf de taak had veilig naar Vlissingen te rijden. Helaas duurde dat langer dan ik dacht maar zonder klagen namen ze daarop afscheid en zwaaide ik twee geweldige mensen uit die mijn moeder en ons een heerlijke tijd hebben gegeven en herinneringen die onvergetelijk zijn en ons, ons hele leven bij zullen blijven.
Kees, emoties zijn vaak niet woorden uit te drukken maar ongelofelijk bedankt dat je dit voor ons mogelijk hebt gemaakt!