11 April moest ik met de ambulance naar het ziekenhuis voor een behandeling. Tijdens de periode dat ik moest wachten in het ziekenhuis vertelden de chauffeur en de verpleegkundige enthousiast over de Stichting Ambulance Wens. Ik wilde GEEN AFSCHEID nemen van de zee of het bos maar opeens dacht ik aan de leuke dagjes met mijn zus die ik wekelijks had.
Omdat we tussen de bloemen opgegroeid zijn bedachten we dat de Keukenhof nu erg mooi moest zijn en oh wat zou ik nog graag met mijn voeten in het zand lopen. Dit laatste kan niet meer maar de Keukenhof en misschien nog wel een ritje langs de zee.
Hoe snel kan iets gaan: tussen de middag is er vanuit het hospice de Patio, waar ik verblijf, contact gelegd met de stichting en aan het eind van de middag kon zij bellen om de afspraak definitief te maken voor de dag erop. Fantastisch dat dit zo snel geregeld kon worden.
Om 13 uur werd ik gehaald door Kees en Hans en zij overhandigden mij de mascotte Mario waarna we met z’n vijven vertrokken naar de keukenhof want m’n zwager mocht ook mee. PRACHTIG was het ! We hadden schitterend weer en ook de geuren van de bloemen deden me enorm goed. Voor Kees en Hans was niets teveel. Ze plantten me gewoon TUSSEN de tulpen met de brancard.
Geweldig. ‘Gewoon’ met elkaar op een terras wat drinken. ECHT FIJN. Aan het eind van de middag hebben we de keukenhof achter ons gelaten en zijn we richting Dordrecht gereden via de bloembollenvelden en opeens zag ik de zee. Voor ik besefte wat er nu ging gebeuren reden ze mij uit de ambulance met de brancard op het strand. HEERLIJK het geluid van de golven en de geur van de zee.
Uiteindelijk zijn we op een terras neergestreken in een lekker hoekje achter glas zodat ik goed uitzicht had op de zee en er nog een drankje genuttigd kon worden.
Aan alle FIJNE dingen komt een eind en zo vertrokken we dan naar Dordrecht waar ik in alle rust de dag opnieuw kon beleven en nagenieten.
Lieven mensen van de organisatie, Kees, Hans, Ad en Petra, BEDANKT.
Marry Willemsen,