29 Februari moest een mooie dag worden. Het is een onvergetelijke dag geworden.
Onze moeder, Doortje, kreeg ongeveer een half jaar geleden te horen dat zij darmkanker had met uitzaaiingen in lever en longen. Het plan was de tumor in haar darmen te verwijderen en vervolgens een traject in te gaan wat de levensverwachting van een paar weken zou verlengen naar ca. 2 tot misschien 3 jaar. Na de eerste operatie begin december kwam alles in een stroomversnelling omdat bleek dat er meer aan de hand was dan de artsen in eerste instantie hadden gedacht. Na ruim twee maanden in het ziekenhuis kreeg Doortje een kamer in Hospice Rozenheuvel.
Een van de vrijwilligers wees ons op de Stichting Ambulance Wens en de mogelijkheid nog eenmaal ergens naar toe te kunnen onder medische begeleiding. De ene na de andere bestemming kwam voorbij en uiteindelijk gaf Doortje aan een dag met kinderen, aanhang en kleinkinderen naar Diergaarde Blijdorp te willen. Reden is dat onze ouders een aantal jaren in Rotterdam hebben gewoond en in al die tijd nooit in de diergaarde zijn geweest. Ook van het voornemen in de jaren daarna om met kinderen en later ook kleinkinderen, Blijdorp te bezoeken is niks gekomen.
Ruim 40 jaar later op woendag 29 februari 2012 is het dan eindelijk zover. ’s Ochtends worden wij allen in het hospice opgehaald door Hans en Liane van de Stichting Ambulancewens. Vergezeld door de mascotte van de stichting. Hans vertelde ons dat het niet alleen voor ons een bijzondere dag zou worden maar ook voor de stichting. Wij hadden de eer de 2500e wens te mogen zijn. Een memorabel moment.
Onderweg is de planning van die dag door gesproken en we startten bij de woning in Hoogvliet waar onze ouders ruim 40 jaar geleden gewoond hebben. Ook voor ons leuk om te zien. Vanuit Hoogvliet door naar Blijdorp waar wij in colonne werden ontvangen door (ome) Koos. Een vrijwilliger van Blijdorp die voor ons een mooie rondleiding in petto had. Wij zijn begonnen bij de olifanten en mochten ook in de binnenverblijven kijken. Twee verzorgers die op dat moment bezig waren hadden een spontaan extraatje voor ons in petto en namen ons nóg verder mee achter de schermen. Dit is eigenlijk de gehele dag zo doorgegaan. Wij mochten onder de bezielende begeleiding van Koos, Hans en Liane kijken waar normaliter niemand mag komen. Daarnaast wist Koos zo ontzettend veel over de dieren te vertellen dat niet alleen de kleintjes maar ook de groten aan zijn lippen hingen.
Klapstuk van de dag was het aquarium. Met de hele karavaan zijn we ook daar achter (boven) de schermen geweest. Uiteindelijk hebben we onze dag in Blijdorp, in een donkere afgesloten zaal, voor een grote glazen wand, kijkend naar de vissen en schildpadden in bijna volledige stilte afgesloten. Goed bedacht Koos!
Na het afscheid van Koos zijn we nog door o.a. Katendrecht en langs de SS Rotterdam gereden. Onze vader heeft vroeger veel in de haven gewerkt. Samen met Hans die ook zijn roots in Rotterdam heeft, ging hij op een trip ‘down memorylane’.
Doortje sloeg dit vanuit de ambulance met open zijdeur gade in gezelschap van haar kleindochter en Liane, die Doortje de hele dag perfect verzorgt heeft.
Doordat Doortje de avond ervoor veel pijn had gehad dachten we ’s morgens even dat het allemaal niet door kon gaan. Door de zorg van Liane en de humor van Hans knapte zij gaande weg echter zo goed op dat ze het de hele dag volgehouden heeft. ’s Avonds om 21.00 uur waren we pas weer terug in het hospice waarna we bij een kop koffie afscheid hebben genomen van Liane en Hans (die weer terug moest naar Rotterdam). Respect voor deze twee mensen.
In de periode na de ziekenhuisopname van Doortje zijn wij steeds vaker geconfronteerd met mensen die op volledig vrijwillige basis iets voor stervende mensen willen betekenen. Naast het gegeven dat dit vreselijk mooi is moeten we ook niet vergeten dat het ook voor deze mensen confronterend moet zijn. Dit maakt het des te mooier wat Stichting Ambulancewens doet.
Dank namens ons allemaal voor een onbetaalbare dag en een mooie herinnering.