Onze moeder is begin december in het hospice in Hardenberg opgenomen. Daar hebben ze ons verteld over de wensambulance. Op dat moment hebben we het ter kennisgeving aangenomen. Later, toen we het met onze moeder hadden over wat ze nog graag zou willen zien of meemaken kwam het al gauw weer onder onze aandacht.
Ze zou graag nog een keer de zee zien,horen en ruiken. Daar dit voor ons met eigen vervoer onmogelijk was hebben we de wensambulance gebeld. Dit zou de volgende dag al kunnen. Een beetje beduusd hebben we dit voorgelegd aan onze moeder. Ze was helemaal enthousiast dat dit mogelijk was en we hebben een datum geprikt. Vrijdag 16 december gaan we naar Noordwijk aan zee.
Om 10.00 uur zouden de mensen van de wens ambulance bij het hospice zijn. Al voor 10 uur waren Jacco en Marianne gearriveerd, met beertje Mario, geweldig! Er stond een behoorlijke bries en het regende pijpenstelen maar dit mocht voor onze moeder de pret niet drukken.
Lekker geïnstalleerd onder de dekens zijn we naar Noordwijk gereden waar je heel dicht bij de zee kan komen. Ondanks de harde wind en de regen wilde ze uit de ambulance. De zee nog één keer ruiken horen en zien. Dit is gelukt!De zee was woest, het was te koud en te nat om lang buiten te blijven.
Het voorstel van Marianne was om naar Sealife in Scheveningen te gaan. Geweldig hoe deze mensen, in dit geval Jacco en Marianne, door hun enthousiasme en inzet er voor onze moeder en ons een fantastische dag van hebben gemaakt. Tijd speelt geen rol, alles in het kader van: als moeders het maar naar haar zin heeft. Dit is meer dan gelukt.
Op een gegeven moment begon de vermoeidheid wel toe te slaan en zijn we richting huis gegaan. We hadden ‘s morgens in het hospice al gevraagd of het mogelijk was dat we nog even met onze moeder langs haar huis konden gaan om afscheid te nemen. Ze was door acuut ziekenhuis opname niet meer thuis geweest en dat zal ook niet meer gebeuren. We hebben eten gehaald en dit thuis, inclusief Marianne en Jacco opgegeten.Ze heeft lekker in haar eigen stoel gezeten en hiervan genoten.
Tegen half negen waren we weer terug in het hospice. Ze was moe maar veel te vol van alle indrukken, dus hebben we nog even zitten nagenieten en napraten. Beertje Mario ging mee naar bed en ligt hier nog steeds.
Bedankt voor de bijzondere dag die jullie onze moeder hebben bezorgd. Zonder jullie inzet en onvermoeibare enthousiasme was dit niet zo gelukt! Ook namens onze moeder heel erg bedankt!
Met vriendelijke groeten,
Carla van de Ridder en Annelies Menken