In februari 2011 kreeg mijn moeder, Nan van Kouwen-Willems, te horen dat ze buikvlieskanker had. Vol vechtlust en met een enorme positiviteit onderging ze alle behandelingen. Hoe zwaar ze ook waren. In de loop van de maanden bleek dat ze niet meer beter zou worden en in oktober werd duidelijk dat ze niet lang meer te leven had. Ze heeft van februari 2011 t/m oktober in ziekenhuis en verpleeghuizen gelegen.
Toen bleek dat ze naar huis zou gaan om daar te kunnen sterven, kregen we ook een folder mee van de Stiching Ambulance Wens. En ze wist meteen waar ze naartoe wilde: naar Zeeland! Westenschouwen om precies te zijn. Naar het vakantiehuisje van haar nichtje. Een paar dagen later was alles in kannen en kruiken en op 16 oktober stond de ambulance voor de deur.
We hebben echt een prachtige dag gehad. Het was een schitterende en warme nazomerdag waarop mijn moeder volop heeft kunnen genieten van haar familie en vrienden en natuurlijk ook van de zee. Zelfs een zonsondergang en een bezoekje aan de strandtent werden haar gegund. Ze heeft een paar uur over de zee uitgekeken en haar kleinkinderen zien spelen op het strand. Wat een genot na negen maanden van vier muren en ritjes met ambulances.
Na die dag zee werd ze in rap tempo zieker. En vijf dagen later is ze overleden. Twee dagen na het uitstapje vroeg ik haar of het haar de energie waard was. En haar antwoord was volmondig “JA!” Het heeft haar leven misschien gekort, maar zij én wij hadden het niet willen missen. Het was het enige lichtpuntje, en wat voor één!, dat zij heeft gehad in al die tijd. Wij zijn de mensen van de SAW (Roel en Desirée) eeuwig dankbaar dat ze dit met zoveel aandacht en zorg voor mijn moeder hebben willen doen. Ze zijn goud waard! En dat geldt voor álle vrijwilligers van de SAW. Tijdens de uitvaart van mijn moeder hebben we dan ook een bijdrage voor de SAW gevraagd i.p.v. de gebruikelijke bloemen.
Stichting Ambulace Wens: Bedankt! Namens mijn moeder én namens ons, de familie en vrienden van mijn moeder…