Hoi liefjes allemaal,
Wat een mooie dag en wat was ik nerveus! Maagpijn, buikpijn, dat heb ik eigenlijk nooit! Wim was golfen, Sebastian was vissen, dus ik kon mijn lol op. Slecht geslapen, dus rustig beginnen. Saunaatje gepakt, douchen, en mijzelf constant vertellen niet in de stress te raken. De tuin aangepakt – alle blad weg geblazen, slingers in de tuin opgehangen – de tuin, veel werk…. Maar niemand heeft er naar omgekeken met dit koude weer L. Lekker veel hapjes en drankjes klaar gemaakt/gezet, brunchtijd met elkaar! Bijna op tijd klaar – gelukkig waren HJ en Aad op tijd, want de ambulance was al (te vroeg) onderweg en zij konden mij nog mooi even helpen.
Josefien en Bob haalden Mama op. Eerst op tijd naar de hospice om te zorgen dat ze er goed uit zag. Nou dat was bij binnenkomst niet best, Mama zag er slecht uit en was nauwelijks wakker te krijgen. Bob en Josefien twijfelden of ze er mee door moesten gaan? Gelukkig hebben ze dat wel gedaan, want als op de foto’s te zien is werkte de prikkel maar wat goed! Mama lekker opgeknapt en tijdens de rit sliep Mam gewoon weer. Maar bij aankomst werd ze wakker en ze had er zin in! Ze kon niet door de voordeur met de brancard, dus moest via de achtertuin. Sleutel kwijt, shit! Slot gesloopt van de tuindeur en toen was het zo gepiept. Met alle vereende krachten haar gelegd op de bank, lekker relaxed. Helemaal goed!
Het was een mooi samenzijn, het ging als vanzelf. Sommigen tot wat rust moeten manen, maar toen ging het ook prima. We wisselden elkaar wat af, tijdens de paar uur dat ze er was, om naast haar te zitten. Ze moest 2x een beetje huilen, want ze wist donders goed wat de situatie was en waar ze was, maar ze genoot er ook erg van. Alle hapjes die zij zo lekker vindt, gingen er in als koek, tot en met het saucijzenbroodje, de paling en het speculaasijs.
Om de rust te behouden, moest iedereen ook echt rustig aan doen, teveel prikkels voor Mama is niet goed. Sommigen gingen dus scrabbelen met elkaar via de telefoon L, of buiten roken. Mama en ik besloten daarom maar een filmpje te kijken van haar van 5 weken terug terwijl ze hier nog in de tuin lag te zonnen en daarna het ziekenhuis in, en dan nu het hospice. Ze vindt dat echt fascinerend, raakt niet van streek, alleen maar, is dat allemaal met mij gebeurd (in zo’n korte tijd?). Josefien liet ons (privé) weten dat er vandaag 3 mensen op sterven lagen in het hospice, incl. Angela. Fijn om Mama daar weg te halen, niet fijn om daar op dat moment te zijn. Uiteraard is Mam zich hier niet van bewust?!
Mama heeft genoten, blij met de vrijwilligers van de Stichting Ambulance Wens. Deze vrijwilligers waren zo lief, hebben ons gelaten en zijn zelf Wijk bij Duurstede gaan verkennen. Mama heeft zelfs een beertje gekregen met de kledij van de vrijwilligers aan. Zo leuk en zo knuffelig. Die ging mee naar bed vanavond.
Om 13:30 uur was ze bij ons en om 16:30 uur ging ze ook weer weg. Emotioneel hoor, wanneer ze aankomt op zo’n andere manier dan normaal (in rolstoel) en dan op een gegeven moment ook weer weg gaat. Is dit nu ècht de laatste keer? Ik blijf hopen op een wonder, mijn Mama, onze mama……
Josefien is ook weer terug gereden met de ambulance. Mama was heel erg moe, maar blij en dankbaar voor deze dag…. Ze gaat toch wel erg hard achteruit, ook al hoop je, met de oplevingen die zij heeft, op een wonder. Maar het is een feit, ze vermagerd snel en dat is geen goed teken. Dus was het fijn dat we deze dag nog met elkaar hebben mogen meemaken met dank aan Stichting Ambulance Wens! Geweldig deze mensen, petje af, volledig belangeloos staan ze klaar en helpen mee het feestje compleet te maken!
Wij hebben allemaal genoten van dit moment,
Riet, Ine en Boudewijn, Josefien en Bob, Harm Jan en Aad, Dorothee en Wim