Na een hele snelle achteruitgang van zijn gezondheid was onze vader opgenomen in een hospice. Elke dag ging hij verder achteruit.
Op dinsdag middag vroegen mijn zus en ik of mijn vader nog een laatste wens had. Mijn vader is lange tijd zwemonderwijzer geweest en was gek op water. Wij dachten dat hij zou gaan zeggen: “Nog één keer zwemmen”. Maar tot onze verrassing begon hij over “zijn” eiland Terschelling. Het eiland waar voor hem vele herinneringen lagen.
In eerste instantie schrokken we. Zou hij dat nog wel aankunnen? Hij was al zo ziek. Terwijl hij, rechtop zittend in bed, een portie paling at, overlegden we wat te doen. We besloten toch maar de Stichting Ambulance Wens te bellen. Wie weet zou het mogelijk zijn?
Heel vriendelijk werden we te woord gestaan. Volgende week zou het wel kunnen. Maar voor ons gevoel zou dat te laat zijn. Het zou zo snel mogelijk moeten. Onze vader ging zo snel achteruit.
Tot onze grote verbazing kregen we even later te horen dat men het, wanneer het snel moest, wel wilde proberen om morgen te gaan.
De volgende dag om 13.00 uur kwam er al een ambulance met 2 vrijwilligers van de stichting voor het Willem Holtrop Hospice rijden om onze vader op te halen en te vervoeren naar het eiland Terschelling.
Op de brancard werd naast onze vader een knuffel beer in ambulance uniform gelegd. Op het papiertje rond zijn nek stonden de namen van de vrijwilligers ( Roel en Fred) en de naam van de beer( Mario). Wij, zijn dochters, mochten in de ambulance mee. De hele reis was een belevenis op zich. Al die bekende plaatsen waar we langs kwamen.
Er varen verschillende boten tussen Harlingen en Terschelling. Bij aankomst in Harlingen zag onze vader al snel en van grote afstand welke boot op hem lag te wachten. “De Friesland “.
Per brancard werd hij door de vrijwilligers aan boord gebracht. Hij werd met zorg en medewerking van het personeel van de rederij in de ziekenboeg op de boot gebracht. Hij mocht de hele bootreis vlak voor het raam over de zee uitkijken. Hij genoot met volle teugen. Na een lange reis kwam het eiland in zicht. Een erg emotionele gebeurtenis voor hem. Toen de boot aanlegde aan Terschelling zei hij het is nu goed. Hij dacht dat de ambulance weer terug zou keren naar Ermelo. Maar nee, de stichting Ambulance Wens had iets heel anders georganiseerd. Hij werd per brancard van de boot gehaald en weer in de ambulance gelegd. Hij werd naar verschillende plekjes gereden op het eiland waar hij vroeger zo vaak kwam. Het was een vermoeiende reis en al snel zagen Roel en Fred dat het te vermoeiend voor hem werd. Nog was het niet klaar. Hij werd vervoerd naar een hotel. Daar was al een 3- persoonskamer voor hem en ons gereserveerd. Met liefdevolle zorg werd hij door Roel en Fred in bed gelegd. Hij kon lekker gaan uitrusten van de reis. Iedere keer wanneer hij even wakker werd moesten we hem overtuigen dat hij echt nog op Terschelling was. Hij kon het bijna niet geloven.
De volgende morgen stonden Roel en Fred al weer klaar om hem weer over het eiland te rijden. Niets was hun te veel. Op verschillende plekken werd hij per brancard uit de ambulance gehaald en toen ze in de gaten kregen dat dat te vermoeiend voor hem werd, werden alleen de achterdeuren van de ambulance opengezet zodat hij toch nog goed om zich heen kon kijken.
Nog één keer werd hij per ambulance het duin opgereden. De deuren van de ambulance werden open gezet. De brancard werd iets gekanteld. De tranen stonden in zijn ogen toen hij voor de laatste keer de Noordzee mocht zien. Alles zat mee. Het was heerlijk weer en er lag zelfs een zeehondje op het strand. Door al deze indrukken raakte onze vader erg vermoeid.
Het werd weer tijd om naar de boot te gaan en weer terug naar het Willem Holtrop Hospice in Ermelo te gaan. Wat was hij gelukkig. Hij had afscheid kunnen nemen van zijn eiland. En om met zijn woorden te spreken “Het was grandioos”.
Vlakbij Harderwijk werd er door de vrijwilligers gevraagd of hij nog wat wilde zien? Wij dachten dat hij wel te moe zou zijn en naar zijn bed zou willen, maar nee. Hij wilde nog wel wat zien. Voor zijn ziekte-periode was onze vader elke mooie dag te vinden aan de haven in Harderwijk. Hij nam dan zijn klapstoeltje mee en zijn koelbox. Hij genoot van het water, de bootjes en de mensen. Dat plekje wilde hij nog wel bezoeken. De Ambulance werd precies naar de plek gereden waar hij altijd zat. Weer werden de deuren opgezet en kon hij nog één keer de haven inkijken. Wanneer hij zijn ogen sloot kon je aan zijn gezicht zien dat hij dacht aan de mooie tijd die hij daar had doorgebracht. Het luisteren naar de geluiden om hem heen was al voldoende om te genieten. Na nog een laatste rondje over de boulevard werd onze vader weer naar het Willem Holtrop Hospice in Ermelo gebracht. Erg vermoeid maar heel gelukkig werd hij daar de vrijwilligers in bed gelegd. Hoe vond je het pap? Vroeg één van ons. Mooi, was het enige woord wat hij nog kon uitbrengen.
Die donderdag had hij afscheid genomen van het eiland. Maar wat veel belangrijker was: hij had zijn innerlijke rust gevonden.
In de nacht van zondag op maandag is de onze vader in alle rust overleden.
De mensen die naar zijn afscheidsdienst kwamen, hebben we gevraagd een donatie te geven voor de stichting Ambulance Wens.
We zijn heel dankbaar voor wat Stichting Ambulance Wens voor onze vader heeft gedaan.
We hopen dat in de toekomst andere mensen ook nog een laatste wens mogen beleven.
Groetjes, Geke en Bea