Overnachting op Kasteel Slangenburg te Doetinchem op 27 & 28 maart 2010
In Januari 2010 is bij mijn moeder uitgezaaide kanker in haar rug gevonden, nadat een half jaar eerder mijn vader was overleden aan hersenkanker. De maanden na deze totaal onverwachte ontdekking bij mijn moeder waren een achtbaan van veel slecht nieuws en daarnaast ook hoop. Na wederom een slecht bericht op maandag 22 maart zijn we begonnen te kijken of we haar wens van een bezoek van kasteel Slangenburg konden uitwerken. Dit is met hulp van de Ambulancewens volledig gelukt. Hierbij de reactie van mijn moeder en een uitgebreider verslag van mij.
Uitgebreider verslag van het bezoek en wat er voorafging de week ervoor:
Op dinsdag 23 maart hoorden we dat Slangenburg (www.kasteelslangenburg.nl/) heel graag aan de wens van mijn moeder mee wilde helpen en bleken er 2 opties te zijn: zaterdag 27 & zondag 28 maart of woensdag 21& donderdag 22 april. Kees van de ambulancewens (www.ambulancewens.nl/) kon voor vervoer zorgen (ondanks dat de 3 ambulances bezet waren, dan huurde hij er gewoon één bij). Toen ik ’s avonds mijn moeder vertelde dat er mogelijkheden waren, werd ze daar al gelukkig van.
Hoewel er een aantal redenen waren om te wachten (te snel na de 1e chemo behandeling op woensdag en bijbehorende mogelijke terugslag en heel weinig tijd om te organiseren) besloten we toch voor zaterdag 27 & zondag 28 maart te gaan, maar dit pas op donderdagochtend te beslissen afhankelijk van hoe de chemo viel en dit ook dan pas aan mijn moeder te vertellen.
Donderdagochtend belde ik in spanning mijn moeder. Het eerste goede nieuws was dat de chemo goed was uitgepakt met minder pijn, minder misselijkheid en een betere nachtrust. Hierover was ze al dolgelukkig. Toen ik daarna vertelde dat we het komende weekend een bezoek aan Slangenburg hadden georganiseerd vond ze dat geweldig, ze was er heel gelukkig mee en werd er helemaal stil van (“God wat ben ik hier blij mee”). Ze bedacht dat er speciale was moest worden geregeld en toen ik vertelde wat er allemaal al was geregeld en dat er ook met de verpleging was overlegd, zag ze het helemaal zitten. Toen ik later belde kon ze het nog steeds niet helemaal geloven. Op donderdag hebben we ook via de Thuiszorgwinkel in Doetinchem een Hoog-laag bed, sta-op stoel en toilet verhoger georganiseerd.
Zaterdagochtend was het zo ver. De ambulance heeft haar naar kasteel Slangenburg gebracht en vanaf toen was ze puur gelukkig. Afwisselend een brede glimlach en tranen van geluk. Ze was daar ongeveer 30 keer eerder geweest en ze voelde zich daar altijd helemaal op het gemak.
Ze kon meedoen met de typerende zaken van het kasteel, zoals het gezamenlijk koffie drinken en dineren aan één tafel Ze heeft meerdere hele goede bekenden (zowel gasten als medewerkers) gesproken en op zaterdag avond zijn we zelfs met de ambulance naar de dagafsluiting in het klooster gegaan, waar ze ook uitgebreid met broeder Co heeft gesproken. Voor hem was ze altijd “de vrouwe van het kasteel”.
Toen ze op zondagmiddag weer terug ging was het voor haar nog steeds bijna niet geloven. Dit was haar grote wens en ze had niet gedacht nog op kasteel Slangenburg te komen.
Op de terugweg is de ambulance eerst naar het graf van mijn vader gereden. Dit vond zij “een groot geschenk”. Ze was blij om te zien dat het graf goed was verzorgd en dat mijn oom een mooi kruis had gemaakt.
De dagen en weken erna was ze nog steeds ontroerd: “was super”, “niet te bevatten”, “kon niet beter”, “300-400% geslaagd”, “eten zo lekker klaargemaakt”, “heel groot cadeau”, “onvoorstelbaar”, “week met tegenstellingen die niet groter konden”.
Het blijft triest dat mijn moeder zo snel na het overlijden van mijn vader in deze situatie is gekomen, maar ik ben blij dat we met de hulp van zoveel lieve mensen deze grote wens toch hebben kunnen vervullen. Ik vind het fijn haar dit weekend zo gelukkig te hebben gezien en de herinnering heeft haar de weken erna ook heel goed gedaan. Wij zullen dit weekend nooit vergeten.
Marcel Pennings
Velserbroek