Ik werd in een hele korte tijd zo ziek dat reizen niet meer mogelijk was. Ik had zo’n zin om naar de zee te gaan. We probeerden het met de auto, maar in Noordwijk aangekomen was ik zo ziek dat ik de auto niet meer uit kon en moesten we de hele reis weer terug om niets.
Toen ik dat verhaal aan een verpleegster vertelde noemde zij de stichting ambulancewens.nl Ik heb hier eerst nog even over na moeten denken, want het houdt toch ook een erkenning van je eigen ziekte in om deze stap te nemen. Uiteindelijk heeft mijn man de site van de stichting op internet opgezocht en hebben wij ons ingeschreven. De volgende dag kregen we al bericht. We gingen en niet alleen maar een dagje heen en weer, maar met een overnachting. En al vrij snel over een paar dagen. Een droom kwam uit. En het was een droom.
‘s Morgens 4 mei stond de ambulance voor de deur. Alles ging heel gemoedelijk. Even koffie drinken, rustig de ambulance in, afscheid nemen van de buren en daar gingen we. Ik hou ontzettend van reizen, dus ik genoot van elke minuut van de reis. Aangekomen in IJmuiden werd ik op de brancard het huisje binnengebracht. Er stond een goed ziekenhuisbed voor één en al raam, vanwaar je op de zee uitkijkt.
De zee, de lucht, ieder moment zag het er weer anders uit. Dat was puur genieten. Lekker uitgerust, wat gegeten en toen naar het strand.
Er werd voor mij een speciale strand-rolstoel geregeld en ik werd lekker warm ingepakt. Zo heb ik in de zee gestaan, ja in het water. Mijn man stond af en toe bij mij, maar zijn schoenen waren vol met ijskoud water gelopen, dus die moest af en toe terug naar het droge om weer op te warmen.
Ik weet niet hoe lang ik daar in het water heb gestaan, luisterend naar het gerinkel van de zee dichtbij en het rollen wat verder weg. Het was een verademing. Voor mij een bevrijding uit de vier muren, waar ik al zo lang tussen zat, zowel fysiek als geestelijk.
Ik ben bang dat Rob en Mariet inmiddels half bevroren waren. Maar ze hebben gewacht tot ik zover was om terug te gaan naar het appartement. Daar lag ik weer op bed om naar de zee te kijken en van de zonsondergang te genieten, te kijken naar een ster. Of was het een satelliet? Nee, toch een ster, want hij stond stil.
Mijn man had lekker chinees gehaald en na een heerlijke maaltijd hebben we nog tot diep in de nacht heerlijk over alles kunnen praten. Na een heerlijke rustige nacht voor dat prachtige raam kregen we een heerlijk uitgebreid ontbijt. Mijn man heeft toen gauw kite-schoenen gekocht en toen hebben ik weer een hele tijd, maar nu samen met mijn man in de zee gestaan. Toen zijn we met de ambulance de pier opgereden. De achterdeuren stonden wijd open en ik zag allerlei grote schepen, een vissersboot, een zandschuiver en noem maar op voorbij varen. Overal om ons heen waren vissers. Ik rook de zee, heerlijk.
Uiteindelijk moesten we toch terug. Onderweg hebben we nog heerlijk kibbeling gegeten en toen in de ambulance terug.
Mijn ogen vielen bijna dicht, maar ik wou niet slapen, ik wou van elke minuut van de terugreis genieten en dat is mij gelukt. Thuisgekomen hebben we nog rustig koffie gedronken en uitgebreid afscheid genomen.
Ik zal dit nooit vergeten, het was niet zo maar een uitje, het was voor mij zoveel meer dan dat.
Trees Stuurman