Nog voordat onze moeder te horen had gekregen dat haar levensverwachting terminaal was, had ze voor kinderen en kleinkinderen een kerstarrangement compleet met overnachting geboekt. Vrij snel na haar boeking verslechterde haar toestand. Uiteindelijk verliet ze het ziekenhuis met het vooruitzicht dat ze de Kerst niet zou halen. In de ambulance die haar bracht van het ziekenhuis naar het Hospice Nijkerk, vertelde ze: “Elke dag denk ik stiekem toch nog aan Kerst 2009 samen met jullie in het hotel, maar zoals ik me nu voel kan dat niet meer doorgaan”.
Na een aantal dagen in het Hospice geschiedde een wonder. Elke dag voelde ze zich weer iets beter dan de dag ervoor. Via het Hospice maakten we kennis met de Stichting Ambulance Wens. Uitsluitend met de onbetaalbare hulp van ambulance en verpleegkundige begeleiding durfden we hoop te hebben op het kerstdiner in het hotel dat ze zelf reeds had geboekt. In de weken voor Kerst vertelden we haar dat we voor een onvergetelijke Kerst zouden zorgen.
Op kerstochtend kreeg ze te horen dat ze met de ambulance van de Stichting Ambulance Wens ’s avonds naar het hotel werd gebracht. Ze kon het eigenlijk niet geloven dat ze toch nog met ons aan één tafel kon zitten genieten van het Kerstdiner. De twee mensen van de Stichting kwamen samen met Mario haar ophalen. Zij stelden haar vanaf de eerste seconde na binnenkomst op haar gemak. Deze ambulance rit was zo anders dan de rit van ziekenhuis naar Hospice van een paar weken geleden. Oók al zou ze maar een uurtje kunnen meemaken van het diner, dan waren we al meer dan tevreden.
Bij aankomst in het hotel stonden we haar allemaal op te wachten.
Ze voelde zich op deze avond zó goed dat ze het gehele diner, van aperatief tot dessert heeft gestraald en pas na twaalven weer aankwam met de ambulance bij het Hospice. Ze grapte zelf: “Misschien laten ze me er wel niet meer in”.
Niet alleen voor onze moeder, maar voor ons allen liet jullie Stichting in het algemeen en de twee vrijwilligers die hun Kerst opofferden in het bijzonder, deze wens in vervulling gaan.
Deze kerstdagen waren zoveel méér dan de “Prettige kerstdagen “ van voorheen.
Hein, Karin en Jolanda Buitenhuis
__________________