Onze zoon Bonny heeft op donderdag 27 augustus een zwaar verkeersongeval met de fiets gehad.
Sinds die avond heeft hij meerdere zware hersenoperaties gehad en ligt hij in coma. Nu na dertien weken is zijn situatie al sterk verbetert en redelijk stabiel.
Echter is de zorg voor hem nog zeer veel en specialistisch dat hij niet zomaar naar een ander verzorgingstehuis dichter bij huis overgeplaatst kan worden.
Om zijn toestand te verbeteren en eventueel “wakker” te krijgen zijn veel verschillende prikkels nodig. Ook op de afdeling neurochirurgie van het UMC werkt volledig mee en haalt alles uit de kast.
Op maandag 22 november kwam één van het verplegend personeel met een folder van jullie stichting bij ons welke ze op een beurs had meegenomen. Zij gaf aan dat de wens welke wij hadden om hem even thuis te hebben het beste bij jullie in konden dienen en dat zij volledig mee zouden werken om deze uit te laten komen.
Die avond heb ik meteen de wens op jullie site ingevuld en naar jullie toegestuurd.
De dinsdag kregen we al een telefoontje dat voor de komende zondag een mogelijkheid was en of wij dat wilden. We wisten niet wat we hoorden dat het zomaar mogelijk zou zijn dat Bonny zondag thuis is. De hele week dan ook tranen van geluk. Iedereen op de afdeling kreeg te horen dat het zondag door zou gaan en was zeer begaan met ons. Zij regelden zaken voor ons waar wij helemaal niet aan dachten en zorgden voor materialen om hem een hele dag te verzorgen.
De zondagmorgen waren Jan en Désiree van de Stichting al om 09.30uur in Nijmegen aanwezig, ondanks dat zij er al een paar uur op hadden zitten waren ze zo spontaan en geïnteresseerd in onze situatie dat het al meteen klikte. De overdracht van de afdeling liep soepel en in korte tijd lag Bonny op de brancard en in de ambulance.
Bonny’s vriendin Anke mocht samen met hem achterin de ambulance en zo ging het huiswaarts richting Lievelde.
Met een uur waren we thuis en werd Bonny in de huiskamer geïnstalleerd. Hij lag zo dat hij samen met ons rondom de tafel zat en heeft de gehele rest van de dag de ogen ver open gehad. ( dat deed hij in het ziekenhuis niet). Hij was gewoon weer thuis, hij hoorde er weer bij en dat gaf zo’n heerlijk goed gevoel, onbeschrijflijk. Af en toe draaide hij zijn hoofd en je zou willen dat hij je vertelde wat daarin allemaal omging. We weten zeker dat hij thuis heeft gevoeld en dat deze prikkel hem heel goed heeft gedaan.
Jan en Désiree hielde zich ruim 5uur op de achtergrond zodat wij ons helemaal op Bonny konden concentreren. Op tijd werd Bonny door hen verzorgt en van sondevoeding voorzien. Aan het eind van de middag werd Bonny weer ingepakt in het dekbed en werd de ambulance weer ingeschoven. De terugreis naar Nijmegen verliep verder weer prima en hij werd daar bij het UMC weer op de afdeling hartelijk ontvangen.
Jan en Désiree moesten toen nog de ambulance weer terug naar Rotterdam brengen en verslag uitbrengen. Super na zo een lange dag. Wij hebben dan ook grote bewondering voor wat zij zomaar doen voor ons.
Eenieder hartelijk dank dat jullie deze zeer bijzondere dag mogelijk hebben gemaakt voor ons.
Lieve groetjes Karin en Vincent Krabbenborg