Sinds 5 weken weten we dat mijn moeder kanker heeft en niet meer te genezen is. Via de lieve verpleegkundigen van het hospice in Rozendaal kwamen we erachter dat stichting Ambulance Wens bestond. Ik was meteen enthousiast en nog een keer naar Ameland kwam meteen in me op. Ameland is het eiland waar ze verliefd op is. Sinds tien jaar gaat ze elk jaar naar Ameland om al kamperend, fietsend, wandelend en genietend van alles om haar heen tot rust te komen.
We hadden het er al een paar keer over gehad, maar steeds gedacht dat Ameland veel te ver weg was om nog een keer heen te gaan, aangezien de energie elke dag minder werd. Gekscherend zeiden we ook dat als het niet goed zou gaan met haar, dat ze in een helikopter terug moest naar de vaste wal. En als er iets is waar je m’n moeder niet in krijgt is het wel een helikopter, hihih.
Uiteindelijk toch besloten om het intakeformulier in te vullen en gewoon maar afwachten of ze het zou halen en of het mogelijk was om 1 dag naar Ameland te gaan. De volgende dag werden we al gebeld door stichting Ambulance Wens. Het grappigste van dat gesprek was dat ze er zelf mee kwamen waarom we niet 2 dagen naar Ameland zouden gaan. 1 dag is toch veel te weinig.
We waren allemaal super enthousiast en uiteindelijk hoorden we vrijdag dat we zondag en maandag naar Ameland zouden gaan met z’n allen. Mama samen met haar kwartet (haar vriend Mario, haar ex-man en beste vriend Ruud, zoon Arjen en ik) naar Ameland.
Zondagochtend 10.15 uur kwamen Hans en Marit mama ophalen. Het was allemaal even heel spannend die ochtend. Haar wens ging nu toch echt werkelijkheid worden en zou ze er nog echt van kunnen genieten….
Na een voorspoedige rit kwamen we op tijd aan voor de boot van half twee.
Wachtend op de boot heeft mama nog ’t uitzwaai team gedag kunnen zeggen.
Normaal gesproken als eerste op de boot, dit keer toch als laatste de boot op. De reis was goed verlopen en we waren er bijna. Eenmaal aangekomen op het eiland meteen doorgereden naar Hollem naar hotel/pension ’t Zeepaardje. Een prachtig nieuw hotel met superleuke en gastvrije eigenaren Otto en Rinske.
Voor mama was het tijd om uit te rusten van de reis samen met Mario. Voor de rest tijd voor een potje bowlen op de Wii. Een wedstrijdje tussen Hans, Ruud, Arjen en ik. (Hans ook wel Hans-Kees, Kees, Rik, Brett genoemd hihi) Wat hebben we gelachen met z’n allen.
’ s Avonds heerlijk uiteten geweest bij Nobel in Ballem. Elke keer als ik mama aankeek zag ik haar genieten. Genieten van het eten, alle mensen om haar heen, het eiland…
Voor mama en Mario was het na het eten tijd om te gaan slapen. Samen met Hans en Marit hebben we nog een tijdje met de rest in de lounge gezeten.
De volgende dag heerlijk ontbeten in het hotel. Na een goed ontbijt zijn we een stukje gaan wandelen met de brancard door Hollem. Mama keek haar ogen uit en was de persoonlijke reisleidster voor Hans en Marit. Ze vertelde over de huisjes, het atelier, het wad en ze vertelde ook hoeveel schapen ze al had gered op Ameland. Nog even met drie paarden geknuffeld en tot grote schik van iedereen ben ik nog door een van die paarden in me vinger gebeten…auw!
Na de wandeling naar het strand van Hollem. Het was een prachtig gezicht dat ze trok toen ze het strand en de zee zag. Hans had al verteld hoe vaak hij al mensen met brancard en al de zee had ingereden. Niet helemaal met de brancard in de zee, maar wel dichtbij het water dit keer. Allemaal emoties kwamen er voorbij en werden meegenomen door de wind. Het was heerlijk om even uit te waaien op het strand.
Mama wilde samen met Mario graag nog langs het wad rijden en bij de reddingsboot nog even naar buiten. Samen nog even genieten van elkaar en Ameland.
Voor Ruud, Arjen en mij tijd om even naar onze favoriete strandopgang te gaan en daar lekker even uit te waaien. En een I LOVE MAMIE in het zand te maken.
Om de geweldige tijd af te sluiten samen geluncht bij Nescafé op het verwarmde terras. Mama een sorbet, Mario en Hans een pannenkoek, Marit een broodje brie en voor de rest een broodje kroket.
Halverwege de terugreis mocht ik ook nog even bij mama in de ambulance komen zitten, ik voelde me vereerd. Tijdens de reis ging de zon langzaam onder en kwam de volle maan tevoorschijn; wat waren dit twee onvergetelijke dagen.
Hans, je was de leukste en grappigste Rotterdamse chauffeur waar we ontzettend van hebben genoten.
Marit, je bent een schat van een verpleegkundige en we hadden jou ook zeker niet willen missen deze twee dagen.
We willen jullie allebei nog een keer heeeeel erg bedanken en natuurlijk ook de stichting Ambulance Wens. We vinden het echt te gek dat jullie bestaan en gaan jullie ook zeker helpen om te kunnen blijven bestaan.
Mama heeft op Ameland en ook zeker na het Ameland avontuur meer energie gekregen en ook een beetje meer rust.
Mocht je nog twijfelen… gewoon DOEN!!
Liefs, Ellen (de dochter van Jantine)
_________________