Op mijn werk las ik onlangs een artikeltje over het aanbieden van een 3e ambulance aan de Stichting Ambulance Wens. Geboeid lees ik over het werk van deze organisatie en denk aan mijn zwager Henk die longkanker heeft en niet meer genezen kan. Het gaat niet goed met hem en misschien zou Ambulancewens nog een laatste wens van hem kunnen vervullen.
Mijn zus in een email op deze mogelijkheid gewezen. Zou er nog iets zijn dat Henk graag wil en kan/wil hij dat nog? We weten allemaal dat ze vorig jaar hun reis naar de bergen hebben moeten annuleren, en deze zomer zei mijn zus vaak: ik gun iedereen hun vakantie, maar wij zouden ook zo graag nog een keer naar de bergen zijn geweest en nu lukt dat niet meer. Maar zou dat kunnen, helemaal naar de bergen voor een paar dagen, i.p.v. een wens op één dag? Mijn zus en zwager overleggen en dan komt hun email: we hebben gevraagd of we naar de bergen kunnen, want dat is onze enige wens.
Op woensdag 7 oktober zijn onze ouders 60 jaar getrouwd en gelukkig kan Henk als oudste schoonzoon erbij zijn als de burgemeester op bezoek komt. ‘s Middags krijgt mijn zus een telefoontje van Ambulancewens: we gaan jullie wens vervullen! Een bijzondere dag!
Op zondag 11 oktober vieren we in familiekring het 60 jarig huwelijk wat uitgebreider. Helaas kan Henk daar niet bij aanwezig zijn, want hij kan bijna niet meer lopen van de pijn en moet beneden blijven slapen in een bed van de thuiszorg. Het gaat nu wel hard, zou de reis nog lukken?
Op 12 oktober wordt Henk geopereerd aan een breuk in zijn been. Het gaat beter nu de oorzaak van de pijn is verholpen. De reis staat gepland voor 19 oktober en we leven allemaal op nu we weten dat hun laatste wens toch nog werkelijkheid mag worden. Een paar dagen naar Salzburg. Dat is pas echt bergen zien. Wel een hele reis, maar geweldig dat dit kan.
Zondagavond 18 oktober, Henk heeft hoge koorts en heeft vocht achter de longen. De reis kan waarschijnlijk niet doorgaan of later vertrekken, als de onderzoeken achter de rug zijn. Mijn zus heeft de boel maar vast uitgepakt en verwacht Henk thuis. In de loop van de morgen komt een telefoontje dat ze toch gaan. De behandeling heeft Henk goed gedaan en hij wil zo vreselijk graag. ‘s Middags komt de ambulance in Hattem voorrijden en haalt eerst mijn zus op en dan samen mijn zwager in het ziekenhuis in Zwolle. Bij het afscheid op de ziekenzaal hangt een blije sfeer: de medepatiënten leven mee met deze bijzondere gebeurtenis. Dan volgt de lange reis naar Salzburg. Moe komt men daar na middernacht aan. Er volgt een prachtige zonnige dag in een mooie omgeving en de bergen worden tot aan de sneeuw bekeken. Het is gelukt, ze zijn in de bergen geweest, hebben zelfs sneeuw in handen gehad en dan is het goed zo voor Henk. Hij wil naar huis. Na een moeizame nacht begint de lange weg terug. De moeheid en inspanning van deze bijzondere tocht beginnen z’n tol te eisen. Woensdagavond 21 oktober komen ze weer thuis, vol van indrukken, maar vreselijk moe.
We hebben als thuisblijvers in die dagen vaak moeten denken aan het lied dat moeder overste zingt in de Sound of Music: “Climb every mountain”. Dat hebben ze gedaan, nu door deze reis, maar ook in het samen omgaan met Henks ziekte en naderend levenseinde.
We zijn zo blij dat deze mogelijkheid er was, het heeft niet alleen voor mijn zus en zwager veel betekend, maar ook voor de mensen om hen heen. Het was alsof er in deze donkere dagen van Henk’s ziekte plotseling licht ging schijnen en er ondanks alle zorgen vreugde kon zijn.
Beste broeders op de ambulance en mensen van de organisatie die alle opties open hielden, toen wij dachten dat het niet zou lukken: geweldig, wat een zegen dat jullie er zijn en op deze waardige manier er zijn voor mensen in moeilijke tijden. We zullen dit nooit vergeten.
Annie Aarsen (schoonzus van Henk Frederiks)
_________________