Donderdagavond 22 oktober om 22:00 uur hadden we een mailtje eruit gedaan met het verzoek nog 1 keer naar de camping in Dwingeloo te gaan. Vrijdagochtend werd ik al gebeld dat ze zondagochtend om 09:00 uur voor de deur zouden staan.
Na een slechte zaterdag was het maar de vraag of alles door kon gaan, maar zaterdag op zondagnacht had mijn man Remy gelukkig goed geslapen. De mensen van St. Ambulance Wens zouden om 09:00 uur komen, maar waren er al om 08:45. ‘Het is uw dag, meneer Thoma, u mag het zeggen vandaag wat we gaan doen’. Geweldig!
Goed ingepakt op de brancard ging hij de ambulance in en ik ernaast. De rest van de familie zou rechtstreeks naar de camping gaan. Mijn man lag prinsheerlijk, zonder pijn en kon de hele weg overzien. Onderweg hebben we bij Nunspeet een kopje koffie gedronken. Met de brancard onder de weg door, alles kan!
Daarna op weg naar Dwingeloo (Drente). Prachtig al die mooie herfstkleuren langs de weg. Bij de ingang van de camping stond de familie ons al op te wachten. Doorrijden tot de kantine en daar stonden de campingeigenaar en onze campingvrienden in afwachting van ons. De open haard was speciaal voor ons aangedaan, normaal is het campingseizoen al vanaf 1 okt gesloten. De koffie stond al klaar en wij hadden wat lekkers meegenomen. We hebben iedereen gesproken, dit was best emotioneel maar toch ook een feestje om iedereen weer te zien. We hadden nooit meer gedacht dit nog te kunnen doen.
Na ruim een uur werd mijn man nog over de camping gereden en kon hij alles nog een keer goed in zich opnemen. Vervolgens gingen we naar onze stacaravan, de verwarming stond aan en daar hebben we de lunch genuttigd. Mijn man was erg moe, maar werd door de vrijwilligers van Ambulance Wens naar binnen geholpen. Nog eenmaal onze caravan gezien die we helemaal zelf hebben verbouwd, ons tweede huis. Dat was moeilijk, maar kostbaar en heeft mijn man en mij goed gedaan.
Teruggekomen bij de kantine hebben we afscheid genomen van iedereen. De kleinkinderen mochten nog voor in de ambulance zitten en door de luidspreker praten.
Op weg naar huis was het heel druk en file, het was ook zo’n mooie dag geweest, het zonnetje scheen en iedereen was er op uit geweest. En toen gebeurde er iets speciaals, mijn man floot! Het was een hele tijd geleden dat ik dat fluitje had gehoord. Mijn man floot altijd tijdens zijn werk of gewoon als hij er zin in had en dat was vaak. Pas als hij niet meer floot dan was er wat aan de hand. Maar dit was een wonder, hij floot weer. We keken elkaar aan en het was goed zo. Uniek, zo als afsluiting van deze speciale dag waar ik nog met genoegen naar mag terugkijken. Alles staat vast op foto’s en film.
Mijn man heeft genoten van alles en iedereen op deze speciale dag. De dagen erna hebben we het er vaak over gehad. 5 dagen erna, op vrijdag 30 oktober, overleed mijn man. Deze dag op de camping, zijn laatste wens, had ik voor geen goud willen missen. Een unieke dag met geweldige mensen. Dank daarvoor!
Jeannette Thoma
__________________