1 september, de grote dag. Opa ging een helikoptervlucht maken!. Een paar dagen ervoor, rond 20 augustus, gingen mijn vader, moeder ,mijn tante en oom en ik bij hem langs. Eind juli was hij opgenomen in een hospitium. het Johannes hospitium in Vleuten Hij zit er nu al 3 maanden, normaal zitten mensen daar een week of 2.
Hij voelde zich goed, 24 augustus was zijn verjaardag, dus mijn tante vroeg aan hem: ‘Wat wil je voor je verjaardag?’. Mijn opa antwoord: ‘nou,ik heb altijd al een helikoptervlucht willen maken. Dat is natuurlijk onzinnig, maar ja het is niet anders.’
Maar ik hoorde diezelfde avond toen we thuis waren mijn moeder met mijn tante praten door de telefoon. Ze wilden het proberen om waar te maken,de familie wilde meebetalen en ik keek op sites,mijn moeder en tante ook. Op een mooie zondagmiddag zat mijn moeder achter de computer, ze was in zichzelf aan het mompelen. Ik liep naar haar toe, en zag de site van Stichting Ambulance Wens.
Ze zei dat ze een stukje in de krant over ambulancewens had gelezen, en ze stuurde een mailtje.
Tot haar verbazing kreeg ze twee dagen later een telefoontje, ik stapte net in de auto want ik kwam van gitaarles af en ze zat aan de telefoon. Haar telefoon stond hard,dus ik kon horen wat er werd gezegd.
Opa ging vliegen, ze gingen het regelen! Nog geen 10 minuten later belde de stichting weer, het was zeker, 1 september ging het gebeuren!
Het gezicht van mijn moeder was zo mooi, de tranen stonden in haar ogen, een mooie glimlach speelde om haar lippen. De dagen erna dansten we het hele huis door en was er niets te veel. Mijn school was net begonnen, het derde jaar dat veel zwaarder werd. De eerste 2 weken gingen wel goed, maar op maandag kreeg
ik op school een inzinking. De helikoptervlucht was op de dinsdag de volgende dag, en de tijd was S’ochtends tijdens school. Ik wilde er graag bij zijn. Een van mijn oude leraren vroeg hoe het met me was, ik vertelde dat we eerder terug waren gekomen van vakantie en dat hij de volgende dag de vlucht ging maken. Ze vroeg hoe het op dat moment met hem was, hij voelde zich de vorige avond niet goed,en ik vertelde dat. Ik begon prompt te huilen want ik wilde er zo graag bij zijn! Die laatste droom,zo bijzonder, en dan was ik er niet!. De lerares haalde mijn mentor erbij, die gaf me vrij. Ik miste toch niet veel, het was het begin. Ik was zo blij! Die nacht konden mijn moeder en ik niet slapen, en we gingen dinsdagochtend vroeg weg. We kwamen aan bij het hospitium, maar we lieten ons nog niet zien. Zijn vriendin kwam er ook aan, met haar wachtten we even en gingen toen naar
binnen. Opa was verbaasd om deze rare tijd, zo vroeg( we komen altijd s’avonds) en doordeweeks. Mijn moeder zei dat ik vrij had, en dat zij en die vriendin in de avond niet konden komen. Maar toen we in de tuin zaten, kwamen ze binnen met een brancard en een lief knuffeltje. 2 lieve mannen vertelden wat ze kwamen doen, we hadden het fototoestel al klaar en dat gezicht van hem was ongelooflijk mooi. Sprakeloos, glimmende oogjes. Hij kon
het niet bevatten. En hij geloofde het ook niet. Pas toen hij op de brancard lag en bij de ambulance was geloofde hij het. Zijn vriendin en ik mochten meerijden met de ambulance wat een ervaring! Na een halfuurtje rijen kwamen
we bij luchthaven Hilversum.
De helikopter kwam er al aan. We werden niet zo aardig ontvangen, maar die jongen wilde geen tijd verspillen en mijn moeder en mijn opa werden meteen naar de helikopter gedirigeerd, zij gingen de vlucht maken en die jongen rende naar mij en opa’s vriendin toe. Opa en mama vertrokken vrijwel meteen,ik kon mijn moeder in de lucht horen gillen(ze heeft verschrikkelijke hoogtevrees)en ze waren een half uur in de lucht. Ze kregen een hele lieve piloot die hun aardig ontving. Ze kregen koptelefoons op met microfoon, zodat ze met elkaar en de piloot konden praten. ‘waar wil je heen?’ vraagt de piloot. ‘maakt mij niet uit,het vliegen is voor mij het belangrijkste.’ Ze vliegen over utrecht en de omgeving, ondertussen vertelt de piloot waar ze zijn. Mijn moeder maakt heel veel foto’s, en opa?die is sprakeloos. De broeders, opa’s vriendin en ik dronken een kopje koffie. Als
we terug komen op het hospice,praten we nog even na en gaat mijn opa naar bed( heel erg moe).mama vraagt aan de twee aardige broeders of ze koffie willen, maar nee, ze hebben nachtdienst gehad en willen gaan slapen. Kijk, dan zijn wij sprakeloos, mensen die hun rust opofferen om een ander hun
laatste wens te gunnen.
Lieve,lieve mensen, namens mijn opa P.G van Montfoort,moeder,vriendin en mij, dank jullie wel. De foto’s spreken voor zich.
Annemarijn Clement, 15 jaar, Amsterdam.
______________