Er was al heel lang een plan, een droom om nog een keer met Rob naar zijn vakantiehuis in Desaignes in de Ardeche te gaan maar Robs ernstige situatie, een groot herseninfarct, liet dit niet toe.
Bij toeval kwam een vriendin in contact met vrijwilligers van Stichting Ambulance Wens, daarna organiseerde deze stichting de hele heen- en terugreis. Twee medewerkers van de stichting,Joop en Marjan, brachten samen met Marieke,zijn dochter, hem op 22 en 23 juli naar Desaignes. De verzorging en het hotel onderweg was allemaal perfect geregeld. In het begin van de middag kwam de ambulance het hobbelige weggetje naar Robs huis oprijden.
Alles ademde rust uit bij de aankomst: je hoorde alleen het borrelen van de bron en het geluid van de wind, Rob lag al snel lekker te slapen.
De grote houten tafel stond uitnodigend klaar,we zouden er vele uren aan doorbrengen.
Wij zijn: Ineke,Rob, Marieke, Bobby, Sarah, Henk, Jan en Heleen.
Het grote huis is door Rob van een bouwval tot een mooi huis getransformeerd. Rob heeft er vrijwel alle vakanties aan gewerkt: het is echt zijn oogappel.
Het weer zorgde ervoor dat het elke dag een feest werd: een stralende zon verwelkomde ons iedere dag!
De dagen verliepen meestal als volgt: rond 8 uur stonden de eersten op: Rob werd verzorgd en kreeg te eten, de anderen maakten de ontbijttafel klaar en haalden vers brood.
Tijdens het ontbijt zat Rob gezellig tussen ons in en keek rond naar ons en naar de prachtige omgeving.
Na het ontbijt ging Rob op z’n favoriete plek onder de perenboom zitten, daar keek hij uit over het dal en lazen we hem voor uit de krant of uit een boek. Daarna werd het weer tijd om te drinken en te rusten.
’s Avonds zaten we soms uren aan tafel, Rob zat er steeds gezellig bij, hij at af en toe wat mee en leek echt van dit samenzijn te genieten. Het leek alsof de tijd stilgestaan had : het was weer net als vroeger.
Een heel speciaal moment was het weerzien met de familie Rebouillet, zij hadden wel gehoord dat Rob ernstig ziek was, maar op het moment dat zij Rob begroetten viel er een stilte: ze waren zichtbaar ontdaan en ook wij raakten geëmotioneerd door Robs reactie: hij herkende ze meteen, stak zijn hand uit met de tranen in zijn ogen. Toch leek het erop dat Rob het fijn vond om ze weer te zien.
Ook kwamen er nog vrienden van Rob langs die in de buurt kampeerden, hij reageerde verrast en bleef lang op.
De hele vakantie was Rob veel wakkerder en alerter dan anders, ook het drinken ging veel beter. Deze vakantie heeft Rob echt goedgedaan, dat kon je echt aan hem merken. Iedereen had het echt naar zijn zin, in elk geval zullen we allemaal deze bijzondere vakantie nooit vergeten!
Daarom willen wij hierbij deze fantastische organisatie hartelijk bedanken voor het feit dat zij deze vakantie mogelijk gemaakt hebben.
___________________________